Je beseft pas wat je hebt, als het er niet meer is

In Ouders, Persoonlijk by Roryblokzijl19 Comments

Je beseft pas wat je hebt als het er niet meer is? Het besef is er altijd al geweest denk ik. Maar soms – zoals wanneer ik in de trein zit en om mij heen kijk of luister – is het alsof men de dingen ‘for granted‘ lijkt aan te nemen. Er gesproken wordt over allerlei triviale zaken. En voorheen deed ik daar overigens zelf ook uitgebreid aan mee. 

Je beseft ineens wat je mist

Praten over make-up, binnengehaalde of afgeketste opdrachten, vakanties, geldgebrek. Begrijp mij niet verkeerd. Voor iedereen is hetgeen waar hij of zij zich op dat moment druk over maakt belangrijk. En dat wil ik ook niet minder maken. Maar wanneer je – zoals tijdens de eerder vermelde treinrit – ineens beseft dat je jouw moeder echt nooit meer zal zien. En het je letterlijk de adem beneemt. Dan voelt al het andere zo onbelangrijk.

Verdriet is ook angst … en paniek

Hoe fijn het was om zomaar de telefoon op te pakken en haar stem te horen. En nu ineens de paniek te voelen terwijl ik in mijn herinneringen graaf of ik haar stem wel ooit heb opgenomen. Hoe heerlijk het was dat ze altijd extra op wilde passen als ik een event had. Het besef dat het zo waardevol was om samen te kunnen praten over hoe haar leven was gelopen in al die jaren. Hoe graag ze hoorde over mijn ervaringen en de kansen die ik kreeg. Foto’s maakte van mij. Genoot van alles wat ik deelde. Totdat je ineens weer beseft … dat kan niet meer.

Je beseft dat je niet in ‘als dan’ gelooft

Had ik het dan anders aan willen of moeten pakken? Dat denk ik niet. Ik geloof niet in ‘als dan’. Heb ik wel genoeg tijd aan haar besteed? Had ik het anders willen doen? Minder moeten werken als ze bij ons thuis op Mila paste? Dat denk ik niet. Het leven loopt zoals het lopen moet. En de laatste jaren waarin Mila in ons leven – en dus ook in dat van haar – is gekomen waren en zijn onvergetelijk en dierbaar.

Meer met mama doen

Toevallig was ik er het laatste jaar meer mee bezig. En was er spontaan een gedachte opgekomen. Een moment dat je ineens beseft: “Ik wil minder met werk en meer met mama bezig zijn“. En dus gingen we – Mila en ik – vaker haar kant op in plaats van dat ze alleen naar ons kwam. Namen we haar mee om een rondje Ikea te doen. En daar meteen te lunchen. Heel gezellig en fijn.

Leert ze ooit haar kleinkind kennen?

Ook iets wat je zomaar beseft? Mama kreeg mij toen ze 21 jaar was. Ik kreeg Mila toen ik 41 was. Dat betekent dat ik twintig jaar ‘mis’. Daar kan ik mij heel verdrietig over voelen, maar daar wil ik niet te lang bij stilstaan. Dat een van de botte – anonieme – reacties op het interview met mij in het AD was: “Leert ze ooit haar kleinkind kennen?“. Raakte mij dan ook tot in het diepst van mijn ziel. Maar dat soort reacties persoonlijk nemen is nooit een goed idee.

Geen spijt

Ik heb in ieder geval wel degelijk beseft wat ik had, ook toen mama er nog was. En dat wens ik oprecht iedereen toe. Doe ermee wat je wilt. Wat goed voelt voor jou. Maar laat geen kansen liggen. En geniet van je ouders, je kinderen, je familie. Geniet.

Besef jij goed wie je allemaal om je heen hebt? En hoe neem je de tijd voor ze?

Tot de volgende keer.

Rory Blokzijl

 

Ja! Stuur mij meer tips, adviezen en persoonlijke verhalen.

[ Vul je mailadres in en klik op ok! ]