Drie generaties Indische roots, iedere generatie geeft wat door

In Opvoeding, Ouders, Persoonlijk by Roryblokzijl2 Comments

(Er is iets mis met de reacties, maar je vindt ze onderaan het artikel!)

Drie generaties Indische roots? Eigenlijk zelfs vier! Mijn Indonesische Oma (helaas leeft zij niet meer), mama, ikzelf en Mila. Hoe mooi is het om te zien hoe in elke generatie wel weer iets terugkomt van de roots. Van Indonesië. Van onszelf. Ik wil hier al een hele tijd over schrijven. En toch komt het er steeds niet van. Wat is het dan precies wat mij weerhoudt? Is het toch het (Indische?) aangeleerde om je gevoelens voor jezelf te houden? Geen ‘nare herinneringen’ te delen. Niet te intieme details over jezelf vertellen, want het zou zomaar tegen je gebruikt kunnen worden? Geen idee. Ik dacht dat ik inmiddels een stuk vrijer was geworden. Maar alles is relatief. En misschien houd ik wel teveel rekening met mijn familie. 

Indonesisch, Indisch, Indo

Verschillende generaties. Ik raak zelf ook weleens in de war. Wat ik wel weet is dat ik officieel een ‘Indo’ ben (verklaring van Wikipedia:”Indo-Europeanen, ook wel afgekort tot Indo’s, zijn mensen geboren uit een Europese ouder en een Aziatische ouder en hun nakomelingen“). Waar ik zelf vrij ‘licht’ van kleur ben en er tijdens vakanties vrij frequent wordt gevraagd of ik Turks, Marokkaans of Spaans ben. Merkte ik – tijdens onze vakanties in Indonesië, toen we nog met zijn tweetjes waren – dat ik in Indonesië zelf toch echt als een Indo werd gezien. Men wilde altijd even in mijn arm knijpen. Dan volgde steevast de opmerking – inclusief bijbehorend gegiechel – dat ik groot was en mollig. Ook werd regelmatig gevraagd of ik misschien een ‘bekende Indo’ was. Uhhhh nee?!?

Drie generaties Indische roots
Een van de heerlijke vakanties in Indonesië

En toen kwam er nóg een klein Indootje

En toen werden we toch nog een gezin. Wat een geluk! Wat een groot geschenk dat ik op mijn veertigste toch nog zwanger heb mogen worden. Van ons eerste (en enige) kind. Dat wij de trotse ouders zijn van een lief en mooi meisje. Zo kwamen we op vier generaties. Grappig om eindelijk te zien wat de combinatie Huib en Rory voort heeft gebracht in Mila. Geen blond meisje met bruine ogen (wat wij nog weleens hadden gedacht). Nee, de Indische roots bleken behoorlijk dominant. Zo dominant dat mini-me zelfs nog iets getinter is dan ik. En ik heel duidelijk de trekken van mijn Oma en moeder terugzie in haar. Zo ontzettend jammer dat mijn Indische Oma haar nooit heeft kunnen zien.

Drie generaties Indische roots

Dezelfde generaties Indo’s

Inmiddels heb ik – dankzij een eerder event – meer contact gekregen met mede Indische bloggers Romy van Dochterlief en Barbara van Mama Met Een Blog en zijn we met elkaar in gesprek geraakt over onze roots. Heel bijzonder! Ook ben ik blij dat Romy en ik elkaar toch nog vonden, in de Indische drukte van de Tong Tong Fair vorig jaar. Nu nog een keertje een afspraak met ons drietjes, hoop ik. Gezellig kletsen en ervaringen delen over ons verleden. De verschillende generaties. Over onze cultuur. En wat wij ervan willen meegeven aan onze kinderen.

Geboren en getogen in Nederland – en je toch Indisch voelen

Indonesië. Daar kom ik oorspronkelijk vandaan. Vind ik. Ondanks dat ik geboren en getogen ben in Nederland. Iedere keer dat ik er weer ben (en de laatste keer was een paar jaar voordat Mila geboren werd in 2012) krijg ik het gevoel van ’thuiskomen’. De sfeer. De mensen. Vriendelijkheid. Gastvrijheid. Het leven is zoals het is. Dat is wat ik meekreeg van onze reizen. De mensen hebben het oprecht goed met je voor. De spiritualiteit. Ook iets wat mij bijgebleven is.

Verbonden zijn met andere generaties

Mijn Indische Oma is overleden – in 2002 – toen H. en ik op Bali waren, met vakantie. Ook al houd je overal rekening mee. Dit had ik niet verwacht. Ik vergeet nooit meer de blik van de serveerster in het restaurantje toen ik het telefoontje van mijn vader kreeg. Ze verstond geen Nederlands. Kon eenvoudigweg niet weten waar het om ging. Maar ze zag mij en ik zag het medeleven in haar blik. Toen bleek dat we niet stante pede naar huis konden vliegen, maar dat het een reis van rond de 40 uur met diverse overstappen zou worden vond mijn Indonesische Opa (in Nederland) dat we dat niet moesten doen.

“Mevrouw, we vinden het zo erg voor u”

Het oprechte medeleven van de contactpersoon bij de – toen toch vrij logge organisatie – Postbank blijft mij ook altijd bij. Wat kunnen mensen er toch voor je zijn, in moeilijke tijden. Ik noemde eerder het spirituele, omdat ik besloten had om – tijdens de Nederlandse tijd van de begrafenis – een kaarsje te branden en in gedachten bij haar te zijn. Of ik het mij goed herinner weet ik niet. Maar op een gegeven moment leek het kaarsje als vanzelf uit te gaan. Alsof een windvlaag ‘m had uitgeblazen (ik was alleen in onze hotelkamer).

Tussen hemel en aarde

Er is meer tussen hemel en aarde dan je denkt. Daar ben ik van overtuigd. Als ik aan Indonesië, aan mijn roots of aan mijn Oma en Opa denk. Denk ik daaraan. Het zorgt ervoor dat ik – ook in ons huis in Nederland – de Indonesische cultuur vertegenwoordigd wil hebben. Of dat nu in de vorm van beelden, Wajang-poppen, een zelf meegebrachte schelpenlamp of een door anderen geïmporteerde teakhouten kast is. Ook in dingen als kleding en accessoires merk ik dat ik het Indische graag terug wil zien.

Drie generaties Indische roots, iedere generatie geeft wat door
De superhandige en leuke tas – model Senanga – van Juuty

Iets met sarongs en Juuty

Zo droeg ik regelmatig sarongs naar mijn werk als directiesecretaresse bij een grote Nederlandse bank. Genoot en geniet ik oprecht van de uitnodigingen bij de ontzettend vriendelijke en gastvrije ambassadeur van Indonesië thuis. Wist je dat ik hem heb leren kennen bij een heel leuk blogevent van restaurant Blauw in Amsterdam ? Hoe leuk is het dat ik onlangs een tas heb gekregen van Juuty, een bedrijf dat hele bijzondere tassen maakt van (duurzaam, geurloos en zachte) jute en (milieuvriendelijk gelooid) leer. Fair trade (ze helpen mensen in Bangladesh aan werk onder goede omstandigheden). En met een goed doel voor ogen. Voor iedere verkochte tas schenken ze een pakket met voedsel aan gezinnen die niet kunnen werken en daarom geen inkomen hebben.

Drie generaties Indische roots, iedere generatie geeft wat door
Dezelfde sarong die Mila op de uitgelichte foto bovenin om zich heen had gewikkeld

Wie goed doet, goed ontmoet

Dat raakt mij. Dit zijn de dingen waar het om gaat in het leven. Wie goed doet, goed ontmoet. Zo vertelde ik eerder over een kookboek (en tegelijkertijd een roman, een optekening van verhalen van een familie, een liefdevolle ode van een kleindochter aan haar Oma) wat ik onlangs van mijn moeder had gekregen. De inhoud van het boek. De liefde die eruit spreekt. Doet wat met mij. Zo ook bovengenoemde tas. Ook al is het niet specifiek Indisch of Indonesisch. Het heeft voor mij wel die uitstraling. Niet alleen het uiterlijk van de tas doet mij aan Indonesië denken. De gedachte van de mensen van Juuty – het aspect van scheppen van werkgelegenheid, maar tegelijkertijd denken aan diegenen die niet kunnen werken – geeft mij hetzelfde herkenbare, vriendelijke gevoel.

Drie generaties Indische roots, iedere generatie geeft wat door
Mama, mag ik ook je tas dragen?

Verschillende generaties, wat geef je door?

Zo geeft iedere generatie weer wat door aan de volgende. Niet alleen letterlijk (mijn boek ‘Koffer vol recepten’ en deze mooie tas) maar ook figuurlijk: “Denk aan anderen, maar ook aan jezelf. Zit minder in je denkhoofd en voel meer met je hart. Volg je intuïtie en je eigen pad. Weet dat geen enkel pad recht is, maar soms met bochten en afslagen. En het allerbelangrijkste. Weet dat wij altijd achter je staan“.

Kijk jij weleens terug naar je verleden? En wat geef jij jouw kind mee?

Tot de volgende keer.

Rory Blokzijl

 

Uitgelichte foto: dit was een toevalstreffer. Mijn dochtertje was hier net 3 jaar oud. De sarong is een erfstuk. Gekregen van een tante van mijn moeder, die deze bijzondere sarong weer van haar Oma heeft gekregen. Antiek dus. De manier waarop ze in de camera keek terwijl ze de sarong op een lieftallige – en voor mij opvallende – manier vasthield was het startpunt voor deze blogpost.

De prachtige tas van Juuty heb ik toegezonden gekregen

 

Ja! Stuur mij meer tips, adviezen en persoonlijke verhalen.

[ Vul je mailadres in en klik op ok! ]