Jezelf klein maken? Als veertigplusser? Ik ben er een ster in. Waarom doen we dat eigenlijk (want ik ben vermoedelijk de enige niet)? En waarom kan ik dat zo goed? Heeft het te maken met dat ik op latere leeftijd iets heel anders ben gaan doen? Van de gebaande paden af ben gestapt? Dat eindelijk heb aangedurfd. Ben je niet altijd jong genoeg om opnieuw te beginnen? Schot in open doel? Ik hoor je denken: “Een veertigplusser … jong?“
Veertigplusser? Ik voel mij ergens tussen de 27 en 45
Ja. Ik geloof er in. Je bent zo jong als je jezelf voelt. Niet voor niets is gevoelsleeftijd een hot topic voor mij. Op ‘flow‘-momenten kan ik mij makkelijk zomaar een jaartje of 27 voelen. Op wat mindere momenten ook weleens 45. C’est le ton qui fait la musique. En dat heb je zelf ook wel een beetje in de hand, natuurlijk. Die toon. Want die kan er voor zorgen dat je jezelf klein gaat voelen of – want laten we vooral verantwoordelijkheid voor onszelf nemen – jezelf klein maakt.
Strengheid maakt mij klein
Hoe ik daar zo bij kom? Bij dat klein maken van jezelf? Tijdens een van mijn inmiddels weer regelmatige sessies bij de haptonoom bemerkte ik wat strengheid aan haar kant. Voor de zoveelste keer merkte ze op dat ik zo snel ‘de hoogte’ inging. “Je laat zo makkelijk rammelen aan de poten van jouw huisje“. Hoe komt dit nu? En belangrijker nog: wat kan je er zelf aan doen?
Mindful versus multitasking
Bijvoorbeeld door meer mindful in het hier en nu te staan. “Oh nee hè“, hoor ik je denken. “Weer die term?“. Ga er maar aanstaan. Een voorbeeld van hoe ik mij – normaal gesproken – flink laat opfokken. Site opent niet snel genoeg? Dan alvast vier andere tabbladen openen (wat ook niet lukt). Dan maar even dat telefoontje plegen (persoon niet bereikbaar) terwijl ik tegelijkertijd mijn boterham ontdooi en smeer. Niet met aandacht want ik sla per ongeluk mijn glas melk om met mijn arm. Opruimen. De telefoon gaat en in plaats van de tijd te nemen om op te ruimen, neem ik toch op. Terwijl ik met mijn sok in de plas melk ga staan …
Opfok koningin 2.0
Do you feel me? Opfok koningin 2.0. Op dat soort momenten ben ik ook ineens extreem gevoelig voor (zelf)kritiek. Gaat het mij zomaar ineens niet snel genoeg, de groei van mijn blog. Terwijl ik daar normaal gesproken heel relaxed in sta en juist geloof in mijn toegevoegde waarde, toekomstige groei en de flow waarin dat gaat gebeuren. Het lijkt wel alsof ik mijzelf boycot. Alsof ik mijzelf klein máák. Ja, dat doe je helemaal zelf Rory!
Jezelf klein maken als veertigplusser
Is dat inherent aan mijn ‘veertigplus zijn’? En klopt die aanname? Heb ik nu juist niet genoeg meegemaakt om nog (te)veel beren op de weg te zien? Analyserend denk ik dat het te maken heeft met het grote verdriet. En de rust die ik stelselmatig verzuim te nemen. Het almaar doorjakkeren en jezelf tegelijkertijd maar blijven (ver)oordelen. Het niet-mindful omgaan met elk moment, terwijl rust en verdriet prima samen kunnen gaan.
Dat was toen en dit is nu
Heel eerlijk schreef ik dit artikel alweer een paar maanden terug en merk ik nu gelukkig weer vaker dat ik beter met mijn tijd, energie en gevoelens omga. Komt dat wellicht door de fijne wekelijkse online cursus (‘Simplify your life‘) die ik dankzij een mooi artikel in het Flow Magazine ben gaan volgen? Of door de andere mindset die ik door dit alles tezamen in het leven heb geroepen?
Als veertigplusser in de positieve flow zitten
Hoe dan ook werkt het heel goed voor mij. Want in die ‘flow’ van rustig aan doen. Voorrang aan het gezin geven. Goed voelen wat ik wil en doe. Had ik zomaar een heel fijn interview dat afgelopen week in het online magazine van KEK Mama is gepubliceerd en wat voor een flinke boost aan belangstelling voor mijn blog heeft gezorgd!
Dankbaar, blij en dierbaar. Dat is hoe ik erin sta. Heb jij het interview al gelezen?
Tot de volgende keer.
Rory Blokzijl