Jongens, het is mij gelukt! De eerste vakantie waarin ik – net zoals vroeger – niets (ok, bíjna niets) heb gedaan. Niet aan mijn blog gewerkt bedoel ik dan. Zelfs nagenoeg geen social media. Een paar Instagram-fotootjes daargelaten. Ik heb oprecht genoten van een heerlijke vakantie. Twee weken zon, (privé-)zwembad, strand en niets anders dan ‘prangende’ vragen als: “Naar welk strand gaan we vandaag” of “Wat eten we vandaag?“. Heerlijk! Ik was serieus bijna vergeten hoe het was om ècht te genieten van een vakantie.
Stront aan de knikker
Vooraf was het ontzettend druk. Want ik wilde vooruit werken (en plande maar één persoonlijk artikel per vakantieweek in) en schrijven. Maar soms besef je gewoon dat je te ver gaat. Dat je jezelf voorbij loopt. En als niet jij maar je kind de pineut wordt van je haast en stress … Dan is er stront aan de knikker en moet je gewoon even pas op de plaats maken. Gelukkig zijn er altijd mensen in je nabije omgeving die je daar op kunnen wijzen. Dankjewel pap!
Op de bank hangen, zo slecht nog niet
Ditmaal kon ik echt genieten van de rust en onze prachtige villa, waar we samen met Oma en Opa logeerden (in het plaatsje Lachania in Rhodos). Ineens was er veel meer ruimte. Ruimte om te spelen met ons dochtertje. Om weer eens een tijdschrift in te kijken (en er zowaar zelfs een uit te lezen). Maar ook om te lummelen, zoals ik dat vroeger zo heerlijk kon doen. Een vrije middag hebben en gewoon de hele tijd ‘verlummelen’ op de bank. Alleen maar liggen, naar buiten kijken, denken en weer laten gaan. En er dan ineens achter komen dat het 18 uur is en dat je nog niets hebt gedaan.
Lummelende Rory vroeger en nu
Of dat effectief was? Destijds dacht ik van niet en overlaadde ik mijzelf met schuldgevoelens. Nu denk ik: “Jeetje, wat heb je dat goed gedaan“. Een ‘time-out‘ zoals ik dat destijds regelmatig deed, naast een zware, drukke baan waarin ik veel (te veel) uren werkte? Good for you! En dat heb ik nu in Griekenland ook uit kunnen proberen. iPad en iPhone aan de kant. Tijdschrift erbij. Veel zwemmen, spelen en gewoon lummelen. Heerlijk!
Mijn schoolperiode? Vroeger?
Het was tijdens zo’n fijn en broodnodig lummelmoment in een hangmat dat ik ineens weer terug moest denken aan mijn basis- en middelbare schoolperiode. Of kwam dat omdat ik op Facebook zag dat een ‘middelbare school-crush‘ jarig was geweest? Je kent het wel, gedachten als: “Oh, is hij 49 geworden? Dus we scheelden eigenlijk niet zo heel veel jaren?” Gedachten die naadloos overlopen in herinneringen aan schoolfeesten, leraren, klasgenoten. Toch weer die iPhone in mijn handen gehad. Ook dat is zoals het is.
Uiterlijk en innerlijk
Maar die basisschool, daar was ik eigenlijk nog meer mee bezig. Want hoe anders was die periode voor mij dan hoe die nu voor ons dochtertje is. Of lijkt te zijn. Hoe leuk is het om te zien hoe zíj in het leven staat. Hoeveel losser. Luchtiger. Sterker. Waar ze uiterlijk toch echt een ‘mini-me‘ is, is zij innerlijk toch een echt eigen persoonlijkheid. Waar ik té moeilijk, gefocust kan zijn (het glas halfleeg) en De Man soms een echte binnenvetter kan zijn, is dat voor haar zoveel anders. Haar eerste schooldag – alweer een paar dagen terug – leek mij heel spannend. Twee kleuterklassen zijn samengevoegd. Een juf is weg. Veel kinderen in een klas.
Mam, maak je niet druk
Zo was dat ook voor Mila. Dacht ik. Want de ochtend zelf klaagde ze over buikpijn. Waarop ik voor haar invulde: “Misschien komt dat door de spanning van de eerste schooldag? Want met wie kom je nu in de klas te zitten? Welke klasgenootjes zijn er precies naar groep 3 gegaan?“. Waarop Mila mij aankijkt en zegt:” Oh mama, maar dat zie ik gewoon wel hoor. Niets aan de hand“. Geweldig. Hier leer ik weer van. Niet mijn eigen gevoelens projecteren op mijn kind. En dat kan ook niet, want die spiegel houdt ze mij wel voor.
De blog soms even de blog laten en een spiegel voorgehouden krijgen door mijn kind. Ik heb veel geleerd deze zomer. Heb jij een wijze levensles die jij wilt delen?
Tot de volgende keer.
Rory Blokzijl