Indo, Indisch, PINDA*, rijstekorrel, halfbloed. Zomaar wat benamingen die gebruikt zouden kunnen worden in het dagelijkse leven. Waarvoor en waarom? Ik heb het over mijzelf. En de start van mijn zoektocht naar mijn verleden. Of eigenlijk het verleden van mijn (voor)ouders. Sinds mama is overleden merk ik dat ik steeds meer bezig ben met ‘het Indische’. De cultuur, het eten, de verhalen, de wetenswaardigheden. Want wat of wie ben ik eigenlijk?
Wat ben ik nu eigenlijk? Een indo?
Ben ik nu Indisch, half-Indonesisch, een Indo of eigenlijk een halfbloed? En hoe leg ik dat uit aan mijn dochtertje. Die officieel een kwart-Indonesisch is en wat maakt dat haar? Ook Indisch toch? Of ook een Indo? Afijn, als je gaat zoeken op internet kom je heel veel verschillende meningen, uitleg en ‘het is zus of zo‘ tegen. Niet altijd even duidelijk vind ik. Wat ik wel merk is dat men – en dan met name de wat oudere mensen of wellicht de tweede generatie – wat prikkelig kan reageren op bepaalde benamingen.
Respecteren van een mening die anders is dan die van jou
Dat is natuurlijk helemaal goed. Waar het mij om gaat? Dat iedereen een eigen mening heeft, maar dan ook wel de meningen van anderen respecteert. Wat ik om mij heen zie is een tendens om die eigen mening luid en duidelijk te verkondigen. Maar die dan ook nog eens extra door te drukken. Alsof je zo je gelijk wilt krijgen. En volgens mij is dat nou net waar het niet om gaat.
PINDA*
Ik heb het nu specifiek over de lancering van de (eenmalige) glossy PINDA*. Een magazine met een knipoog naar de LINDA. Maar tegelijkertijd een uitgave die propageert om open minded te zijn. Die dingen wil openbreken. Verhalen vertelt op een manier die bij deze tijd. Bij deze fase past. Dat kan ik alleen maar toejuichen. Of dat positief is? Als ik zo links en rechts wat reacties lees dan ben ik volgens mij best in de minderheid met mijn ‘open mind‘. Waarom?
Is het een generatie-ding?
Los van de ronduit aanvallende reacties – en dan bedoel ik lekker je ongenuanceerde mening spuien op internet en maar doordrammen. Het lijkt wel alsof het steeds erger wordt – lees ik dat men de naam ‘pinda’ ervaart als een kwetsende benaming. Het stuit sommigen tegen de borst. Het voelt discriminerend, alsof iemand je met een scheldwoord aanspreekt. Is dat iets van de oudere generatie of niet? Ik voel dat namelijk niet zo.
Pinda genoemd worden
Natuurlijk vind ik het erg vervelend voor de mensen die zich erdoor beledigd voelen. Ik ervaar dat helemaal niet zo en ik vind het eerlijk gezegd juist grappig (inclusief de knipoog naar de glossy LINDA.). Sterker nog, ik heb mijzelf ooit – op de lagere of middelbare school – zèlf weleens ‘rijstekorrel’ genoemd. Vond ik destijds bijzonder grappig. Ben ik ooit weleens ‘pinda’ genoemd? Ja. Vond ik dat erg? Nee, totaal niet.
Vierde generatie en Indo
Maar ja, ik ben dan ook iemand van de derde generatie. Geboren en getogen in Nederland. En natuurlijk heb ik nooit de erge dingen uit het verleden meegemaakt. Mag ik dan wel mijn mening geven over dat ik geen problemen heb met het woord ‘pinda’? Heb ik daar recht op? Ja, dat vind ik wel. Ik spreek namelijk namens mijzelf en wil mijn mening ook niet aan anderen opdringen (in die zin van: “Jij moet het nu ook niet erg vinden!“). Wel wil ik een tegengeluid laten horen naast alle negativiteit die ik zie opborrelen. Want het zou zonde zijn om het negatieve het enige te laten zijn dat mensen zien en horen.
Laten we elkaar respecteren
En… voordat je jezelf een mening vormt. Koop het blad gewoon eens. Als dat je te ver gaat, blader er eens doorheen. In de winkel, bibliotheek of bij een vriend of vriendin. Werp een blik op de verhalen, columns, opiniestukken. Als ware het een gids van Indisch Nederland. Om te laten zien wat er speelt. Kijk en vorm dan pas je mening. En geloof mij. Die mag er zijn. Net als die van mij. Of van anderen. Laten we alleen elkaars mening – of beter nog, elkaar – wel respecteren.
Wat vind jij van de naam van het magazine PINDA*?
Tot de volgende keer.
Rory Blokzijl
PINDA* is een gids van Indisch Nederland voor iedereen die nieuwsgierig is naar het Indische verhaal. Door mensen die zelf banden hebben met voormalig Nederlands-Indië en Indonesië aan het woord te laten en hen zelf het verhaal te laten vertellen
