Het was mij het weekje wel. Een weekje om blij van te worden. Bijkomen van alle leuke events en gebeurtenissen zat er overigens niet in helaas. Er moest geschreven worden, gefotografeerd en wat dies meer zij. Mijn vaste yogales moest wijken voor een routine controle bij de tandarts. Juist, routine controle dácht ik. Niets was minder waar. Mijn eigen tandarts gaat binnenkort met pensioen en voorzichtig zijn ze de patiënten aan het overzetten naar nieuwe, net afgestudeerde jonge tandartsen. Aldus kwam ik terecht bij C. Ze is jong, eager, empathisch en heel kundig en secuur.
“Ik zie een grijs waas”. Een zin waar ik niet blij van werd
Ik had haar al een keertje eerder meegemaakt toen ik onverwachts kiespijn had gekregen. Niets aan de hand gelukkig. Dat wil zeggen. Ze constateerde wel een grijzige waas op het kauwvlak van een andere kies dan waar ik destijds last van had. En daar was ze niet onverdeeld blij mee. Maar we konden het nog wel even aankijken. Er hoefde niet stante pede wat aan te worden gedaan. Bij de eerstvolgende controle zouden we het nog eens bekijken.
Wèg met de schooltandarts (mijn ‘seventies‘ trauma)
Helaas bleek bij de controle dat ze er toch liever wat aan wilde doen. Tikje jammer, omdat ik in al die jaren pas twee gaatjes heb laten vullen (dankzij de overijverige schooltandarts van de jaren zeventig. Naderhand bleek namelijk dat het niet nodig was geweest, bummer). Daar kwam in 2002 één gaatje bij. Wat mijn tandarts netjes heeft geboord en gevuld. Maar dat was dus wel alweer 16 jaar geleden. En stiekem vond ik het best een tikje eng. Afijn, was ik net gewend aan het idee. Bleek uit de röntgenfoto’s dat er een flink gaatje zat in een tand achter mijn hoektand. En dat was wel een gevoelige plek…
Ik wil het wel en eigenlijk ook niet
Ik weet niet hoe het met jou zit, maar ik heb dit soort dingen het liefst zo spoedig mogelijk achter de rug. Terwijl ik het aan de andere kant ook zo lang mogelijk wil uitstellen. Contradictie, I know. Het heeft te maken met het feit dat ik best een angsthaas kan zijn, terwijl ik pijn juist heel goed aankan. Ik ben weleens een bikkel genoemd. So that you know.
Wat (hot) yoga je kan brengen. Om blij van te worden
Afijn, tussen de bedrijven door rammelde ik zo’n 3000+ woorden uit mijn spreekwoordelijke mouw tijdens het schrijven van artikelen en kon ik toch meedoen aan een fijne hot yoga-les op een andere dag. Zo grappig dat het mij veel meer tijd kost (de sportclub is veel verder weg dan mijn oorspronkelijke sportschool) maar dat ik er zoveel meer energie en rust voor terugkrijg.
Witte spetter meeuwenpoep? Really?
Ik merk echt dat deze yogalessen (ik volg er twee per week) mij helpen om meer de persoon te worden die ik oorspronkelijk was. Het geeft mij veel meer rust, energie, focus en vermogen om te relativeren. Een voorbeeld. Een aantal dagen terug was ik onderweg naar mijn wekelijkse afspraak met mijn vriendin van Milaboekjes. Naast de ontwikkelingen daarvan fungeert ze ook echt als een klankbord voor mijn ‘blog-issues‘. Deze afspraken zijn voor ons allebei heel waardevol. Afijn. In de trein kijk ik naar mijn laarzen (vol witte vlekjes) en realiseer ik mijzelf weer hoe blij ik ben dat de meeuw, die deze vlekjes veroorzaakt, heeft mij grotendeels heeft gemist met zijn witte spetterpoep.
Rode, zijden pumps
Ik heb het namelijk een keer eerder meegemaakt, onderweg naar een feest in het Concertgebouw in Amsterdam. Vriendin S. en ik liepen samen op straat en zij (en haar prachtige, rode, zijden schoenen) werden vól geraakt. Of het nu meeuwen waren of duiven. Ik kan bijna zweren dat ik ze hoorde lachen… Een oplettende – en lieve – meneer van de Febo kwam nog met servetjes aanrennen. Maar het is er nooit meer uit gegaan.
Alsof de regen keihard naar beneden klettert
Waarom ik dit vertel? Ik wist nog exact hoe het klonk. Alsof het ineens keihard regent. Op het moment dat ik het hoorde stond ik dus ook abrupt stokstijf stil. Stapte ik misschien zelfs iets naar achteren. En dat heeft mij ‘gered’. Want de meeuwenpoep spetterde letterlijk op mijn laarzen, maar echt maar kleine witte puntjes. Niets op mijn hoofd, zwarte leren jack, zwarte broek. I am so lucky. Ik was serieus gewoon blij.
De clou van dit verhaal?
En dat brengt mij bij de clou van mijn verhaal. Je kan dit soort dingen lezen en denken: “Jezes wat een pech zeg!“, maar je kan ook – zoals ik dat inmiddels kan – denken: “Wat fijn dat de gaatjes tijdens een controle zijn ontdekt” of “Wat fijn dat de poep niet op mijn hoofd terecht is gekomen“. Het is de focus die ik nu heel anders leg. Overigens is dat iets wat mij jaren heeft gekost. Om zo te denken. Pas ná mijn burn out. Ná de geboorte van ons dochtertje. Heeft de verandering van mijn denken en voelen doorgezet. Ik ben oprecht blij dat veranderen op elk moment mogelijk is.
Ben jij blij met dat wat er is? En wat speelt er momenteel bij jou?
Tot de volgende keer.
Rory Blokzijl