Direct angst…waar gaat het heen met deze wereld

In Ouders, Persoonlijk by Roryblokzijl8 Comments

Ik heb mijzelf nog zo gezegd. Ik weiger om in angst te moeten leven. Dat is niet de wereld en de waarheid waar ik voor kies. Voor mijzelf, maar ook voor mijn kind. Ik wil haar juist bijbrengen dat alles mogelijk is. Dat wij – als mensen – liefde en licht de wereld in mogen brengen. Dat we niet mee hoeven te gaan in de negatieve stroom van gebeurtenissen.

Dus dat

Nog steeds sta ik daar volkomen achter. Noem mij naïef, maar ik wil geloven in het goede van de mens. We zijn allemaal vaders, moeders, gewoon medemensen. Ik kan en wil niet geloven dat het – uit naam van een ander – normaal is om andere mannen, vrouwen en zelfs kinderen bewust af te slachten. Al is  dat wel wat over de hele wereld gebeurt.

De wereld? Ver van ons bed

Ik heb het nu niet alleen over de recente gebeurtenissen in Parijs, ik blik ook niet terug op 9/11. Nee, ik heb het over alle aanslagen, zelfmoordaanslagen, afslachtingen in de hele wereld. Ook die in het Midden-Oosten. Want de berichtgeving daarover is summier, maar die gebeurtenissen zijn net zo erg. Alleen ‘wat verder van ons bed’.

File

Totdat ik een aantal dagen terug in de auto zat. ’s Ochtends met mijn dochtertje onderweg was. In de ochtendspits. Dik in de file. Rijdend op dé verbindingsbrug. En er ineens iemand achter mij kwam rijden. Ik zag een man achter het stuur zitten. Zijn hoofd en halve gezicht volledig bedekt. Zodat ik alleen zijn ogen kon zien.

Blinde paniek

Wat ik – iemand die niet wil oordelen en niet uit angst wil leven  – op dat specifieke moment voelde? Paniek. Blinde paniek die zich langzaam verspreidde over mijn hele lichaam. Wat ik vanzelfsprekend niet liet merken aan peuterdochter.

Snel de vluchtstrook op!

Mijn handelingen en gedachten? Intuïtief wilde ik direct via de vluchtstrook de eerstvolgende afslag nemen (niet gedaan). Ik ging rationaliseren: “Stel dat, dan gaat hij heus niet in een gele auto rijden“. “Wat moet hij nu op deze weg / deze omgeving / deze woonplaatsen?” Was ik overduidelijk met mijn kind bezig (we zongen kinderliedjes) en hoopte ik dat hij dat zou zien. Een kind in de auto. En daar vatbaar voor zou zijn.

De angst overheerst

Kortom, ik liet tóch de angst even – hoe kort het ook was – overheersen. Het is iets waar ik niet wil zijn. Het is een wereld die ik niet wil kennen. Maar toch gebeurt het. Je kan het simpelweg niet willen. Je kan het ontkennen. Maar de angst? Die grijpt hoe dan ook om zich heen.

Wat kunnen we hier nu tegen doen?

Concreet? Als individu? Weinig. Toch is de manier die ik persoonlijk hanteer voor mij werkbaar. Ik word er rustig van. Ik weiger in de ‘ketting van pijn’ van anderen mee te gaan. Op het moment dat namelijk de angst toeslaat. Denk ik aan het positieve. Dat iemand ondanks zijn overtuiging toch ook een mens is. Met een vader of moeder, misschien een kind. Toch diep in zijn wezen goed is. En dat dat uiteindelijk leidend zal zijn voor elke beslissing die hij neemt. Dat is wat ik hoop.

Wat is erger?

Ik weet niet wat ik nu erger vind. Dat ik iemand – in gedachten – waarschijnlijk valselijk heb beschuldigd. Of  de blinde paniek die ik toch echt minutenlang heb ervaren. Dat is dan blijkbaar toch het effect (op mij) van de wereld waarin we nu leven.

Hoe is dat voor jou? Heb jij de neiging om potentiële ‘gevaarlijke’ plaatsen, events en activiteiten te vermijden? Ik ben oprecht benieuwd naar jouw mening en ervaring.

Tot de volgende keer.

Rory Blokzijl

Ja! Stuur mij meer tips, adviezen en persoonlijke verhalen.

[ Vul je mailadres in en klik op ok! ]