Kun je mij eens uitleggen waarom het zo bijzonder is om een veertigplus moeder te zijn?

Ten eerste zag ik dit als een mogelijkheid en zeker niet als een kritische opmerking. Het doet mij nadenken en dat is iets waar ik heel dankbaar voor ben. Het is ook de reden dat ik ben gaan schrijven, al dan niet over het moederschap op latere leeftijd. Want doordat ik met enige regelmaat in de media verschijn (en toegegeven, vaak wordt neergezet als de ‘moeder op latere leeftijd’) zou ik daarmee kunnen uitstralen dat ik een uitgesproken mening heb over het moederschap – en dan specifiek van het moederschap op latere leeftijd. Dat het op de een of andere manier ‘bijzonderder’ is om een oudere moeder te zijn. Maar dat is zeker niet wat ik bedoel.

Ik denk dat het er eerder om gaat dat ánderen het moederschap op latere leeftijd als zo bijzonder zien en dat er daarom belangstelling voor is. Dat is in ieder geval zoals ik het al jaren ervaar, sinds ik mijn dochter heb mogen krijgen. Blijkbaar is het – voor anderen – iets dat afwijkend is, op de een of andere manier. Ik val hiermee niet in het vakje van moeder worden op een standaard leeftijd, als die er al is. Moeder worden is prachtig en op welke leeftijd dat nu is, is niet belangrijk. Toch zijn die hokjes er wel. Denk maar aan het hokje ’tienermoeder’ (ik schreef er al eerder over), ‘single moeder’, en dan toch ook de ‘oudere moeder‘.

En meer persoonlijk vanuit mijzelf. Mijn man en ik zijn sinds mijn twintigste samen. In eerste instantie hadden we ons meer op andere dingen in het leven gericht – zoals je vaak doet als je jong(er) bent. Je bent dan nu eenmaal (wij in ieder geval) bezig met je carrière zodat je genoeg inkomen hebt om een huis te huren of eventueel te kopen. Dat wilde niet zeggen dat er geen kinderwens was. Wij dachten gewoon dat we nog de tijd hadden. En toen we onze kinderwens daadwerkelijk aan wilden pakken bleek het eigenlijk – medisch gezien – nagenoeg niet mogelijk. Dat is gewoon heel erg verdrietig, ongeacht wat de oorzaak is.

En weet je? Mensen hebben daar nu eenmaal een mening over. Al vanaf mijn 23ste kreeg ik vragen als: “Willen jullie geen kind?“, “Wanneer gaan jullie eindelijk beginnen?“, “Zijn jullie al aan het oefenen?” of “Is er wat aan de hand dat jullie nog geen kind hebben?“. Nederlanders staan bekend om hun directheid. Dat kan fijn of drempelverlagend zijn voor velen. Ik heb ervaren dat het soms ronduit kwetsend kan zijn. Want je weet nooit wat er precies achter steekt. En al zou je dat wel weten. Moet iedereen gewoon niet voor zichzelf uitmaken óf en zo ja, wanneer je een kind zou willen krijgen? Want ja, een kind ‘krijg’ je, die ‘neem’ je niet…

Toen wij zelf bijna afscheid moesten nemen van onze kinderwens, ben ik toch nog op veertigjarige leeftijd – op natuurlijke wijze (dat waarvan men vertelde dat het waarschijnlijk nooit zou kunnen) – zwanger geraakt. Zo bijzonder! Dus ja, dat hebben wij zelf zeker zo ervaren. En onze directe omgeving ook. Omdat ik destijds heel weinig online kon vinden over moeders op latere leeftijd, ben ik mijn blog ’40envoorheteerstmoeder’ gestart. Met in eerste instantie dat specifieke onderwerp als een zogenaamde ‘niche’, terwijl mijn blog inmiddels meer is ‘uitgewaaierd’ in ook andere onderwerpen. Wel nog steeds gericht op het veertigplus zijn trouwens (beauty, lifestyle, alles wat mij bezighoudt), maar toch veel breder dan eerst.

En dat roept meteen (in ieder geval bij mij) wat vragen op. Want inmiddels is onze dochter tien jaar en – ook al ben en blijf ik altijd ’40 en voor het eerst moeder’ – vraag ik mij af of de naam van mijn blog de lading nog wel dekt.

Wat denken jullie. Laat ik de naam van mijn blog zoals die is, of ga ik op zoek naar een wat meer algemene blognaam? Tips zijn welkom!

Tot de volgende keer.

Rory Blokzijl