Leven en laten leven. Een zin die eens in de zoveel tijd weer bij mij opkomt. Al is het voordeel van ouder worden dat ik wat genuanceerder kan reageren op (goedbedoelde) adviezen van anderen. Ook op minder goed bedoelde opmerkingen overigens. Helaas kost dat laatste mij bij tijd en wijle nog wat moeite. Waar ik het precies over heb?
Moedermaffia? WTF?
Denk aan de moedermaffia, überhaupt de anonieme-achter-een-laptop-verscholen-droeftoeter (deze term – droeftoeter – vind ik briljant en zag ik onlangs bij iemand voorbij komen en heb ik dus even geleend). Vaccinaties, kind naar de opvang brengen of juist niet, kind alleen naar school laten gaan, bij elkaar blijven voor de kinderen of juist scheiden. Deze groep mensen heeft o-ver-al een mening over. En verkondigt dat graag met fikse taal. Drukt de ander het liefste flink naar beneden. Maar dan wel anoniem hè, want dat is veilig. Jongens, mijn advies aan jullie: “Leven en laten leven. Daar wordt iedereen beter van“.
Let it go…
Toch zitten er in mijn eigen omgeving ook best wat mensen die zo nu en dan hun mening verkondigen. Aan jou wat je daarmee doet. Of je jouw leven daardoor laat beïnvloeden. Lastig. Want waar ik vroeger zwaar geïrriteerd was en de rest van mijn dag spendeerde aan nadenken over welke strategie ik zou volgen – het liefst riep ik die persoon à la minute tot de orde (mijzelf kennende niet op de meest vriendelijke manier) – is dat nu toch iets anders. Of toch niet?
Been there done that
Want zeg nou zelf. Waarom zou ik mijzelf druk maken om het oordeel van een ander? Mijn leven laten beïnvloeden door die mening van een ander. Of beter gezegd – wederom die briljante quote van Guido Weijers – “Maak niet van jouw verwachting mijn verplichting“. Een prangend en actueel voorbeeld: schoolkeuze voor het voortgezet onderwijs. Op het schoolplein (van een andere school dan die van mijn kind overigens) ben ik ooit in gesprek geraakt met een aardige moeder, best een stuk jonger in leeftijd en – al zeg ik het zelf – vol met (voor)oordelen en verwachtingspatronen. Over wat goed is en niet. Wat gewenst is en niet.
Practice what you preach, Rory
Dat is prachtig. En prima. Maar probeer dat niet om te wentelen naar mij en mijn kind. Geloof in wat je wilt, uit het, maar probeer mij niet te overtuigen van jouw gelijk. Heb respect voor een andere mening. Kortom, leven en laten leven. Een voorbeeld? Tja, ik wil dit even anonimiseren, dat vind ik wel zo netjes. Iets met ‘practice what you preach‘. Mijn kind en haar kind doen het beiden goed op school, heel goed zelfs. Zeker als je het voorlopige advies voor het voortgezet onderwijs mag geloven. Dat is fijn, prettig. Maar nog steeds sta ik ervoor dat met name wordt gekeken naar wat mijn kind gelukkig maakt.
Mijn visie op de keuze voor het voortgezet onderwijs
Dat betekent dat ik kijk naar wat wij als ouders zelf ervaren, zien en voelen. Maar ook de mening van de leerkracht(en) doen er voor ons enorm toe. Zij maken per slot van rekening je kind op een weer heel andere manier mee. Maar het allerbelangrijkste in deze – best wel – prestatiemaatschappij (mijn persoonlijke mening hè?) is het kind zelf. Wordt hij of zij gelukkig van de keuze voor een school (ik heb het dan over het voortgezet onderwijs)?
Seriously?!?
Weet je trouwens dat er ouders zijn die een klacht indienen bij de basisschool als ze het niet eens zijn met het ( niveau van) het voorlopig advies. Let wel, we hebben het over een voorlopig advies. In groep 7 nota bene. Begrijp ik niet. Ook zijn er ouders – zoals de schoolpleinmoeder die ik in deze blogpost benoem – die ongevraagd hun eigen advies geven. En dan niet aan mij, maar direct aan mijn kind. Waar ik dus zelf niet bij ben. Daar kan ik best wel een beetje pissig om worden. Nu heb ik een slim kind dat weet wanneer ze iets het ene oor in, het andere oor uit moet laten gaan. Maar toch.
Even kletsen met het kind van een ander
Wat bezielt je om je daar mee te bemoeien? Heb ik daar om gevraagd? Nee. Is het ‘just making conversation‘? Prima, maar doe dat onderwerp -niveau en schoolkeuze – dan maar even niet. Of doe het waar ik bij ben. Want zacht verhulde kritiek dat ik mijn kind maar niet loslaat. Dat ik haar niet stimuleer tot een hogere opleiding. Uhm, geen goed gespreksonderwerp van moeder tot het kind van een ánder. Toch? Of ben ik nu gek?
Goed, ik laat het los, ik laat het gaaaaaaaan. Leven en laten leven. Het feit dat ik dit neerpen omdat ik het ook even kwijt wil zegt natuurlijk ook wat over mijzelf (en dat het ‘laten leven’ mij niet zo makkelijk afgaat). Maar toch. Ben jij van het leven en laten leven, of heb je juist snel je woordje klaar?
Tot de volgende keer.
Rory Blokzijl
