Het is vast wel herkenbaar. Soms hoor je iets en beneemt het je gewoon de adem. Ik heb het in dit geval niet over de aanslag op het leven van een bekende misdaadjournalist. Wat ik overigens ook hรฉรฉl erg vind, laten we dat vooropstellen. Niemand verdient het om op zo’n manier behandeld te worden. Het is gewoon simpelweg misdadig. Afschuwelijk. En dat het nu het nieuws beheerst begrijp ik volkomen. Het raakt mij ook.
Als een bericht je zo intens raakt
Maar een ander bericht raakte mij nog veel meer, intenser en dieper. Terwijl ik die persoon helemaal niet ‘ken’, voor zover ik weet. Toch voel ik het verdriet tot op het bot. Eigenlijk was ik op dat moment gewoon mijn ding aan het doen. Je kent het wel. Ik heb het een beetje te druk. Voelde mij onrustig en besloot iets te doen wat niets met ‘moeten’ te maken heeft. Kortom, ik ging een wandeling maken in het door mij zo geliefde Naarden-Vesting. Het zonnetje scheen. Ik had een bijzonder boek bij mij – tweedehands gekocht – dat gisteren was binnen gekomen en ik genoot van het moment.
Wanneer een moeder overleden is
Totdat ik een piepje hoorde vanuit mijn fannypack (klein tasje). Ik was aan het lezen maar werd toch afgeleid. Dus ging ik even kijken wie het was. H. had thuis vanaf zijn werkplek net een bericht gelezen dat we – via het schoolsysteem – als ouders allemaal hadden gekregen. Hij was alleen eerder met lezen en stuurde mij een appje waarin hij zijn ontzetting met mij deelde. In het bericht van de directrice stond dat de moeder van een leerling uit groep 4 gisteren bij een tragisch eenzijdig ongeval om het leven is gekomen.
Weg
Terwijl ik dit typ schieten de tranen weer in mijn ogen. Een jonge moeder van een jong kind is er ineens niet meer. Weg. Het beneemt mij letterlijk de adem. Ik kan mij niet focussen op iets anders. Ik reed zelfs extra voorzichtig terug naar huis. Ineens leek alles zo kwetsbaar. En dat is het leven natuurlijk ook. En dan ineens bekruipt het gevoel mij weer, het gevoel dat ik destijds had toen mama in het ziekenhuis lag en aan het sterven was. Dat het leven gewoon doorgaat. De zon komt op en gaat onder. Mensen rijden van en naar (werk)plekken. Ze kijken televisie. Doen boodschappen. Lachen. En gaan slapen en worden weer wakker. Het leven gaat door. Voor hen.
De wereld stopt
Maar niet voor het gezin van deze moeder. Voor hen stopt de wereld even. Staat alles stil. Wat een enorm verdriet. Het beneemt mij letterlijk de adem. Ik kan het niet van mij afzetten. Voel de neiging om mijn kind extra te knuffelen. Ik heb behoefte aan een glas wijn. Maar wil dat eigenlijk niet doen, want zo’n afschuwelijke gebeurtenis moet niet de reden zijn daarvoor. Het doet mij wankelen. Alles voelt anders. Ongemakkelijk. Verdrietig. Raar.
Het beneemt mij de adem…
Het een krijgt veel meer aandacht dan het ander. Dat kan. Zo is het leven. Maar in dit geval. Krijgt de moeder die er niet meer is. Nu heel even. In ieder geval mijn aandacht. Het bericht over haar overlijden heeft mij letterlijk de adem benomen. Mijn keel dik gemaakt. Mijn ogen vol tranen laten stromen…
