Mijn hart huilt. Een klein peutertje aangespoeld op het strand

In Persoonlijk by RoryblokzijlLeave a Comment

Verschrikkelijk. Mijn hart breekt. Toen ik op de enter-knop drukte wist ik het eigenlijk al. Dit is een beeld wat ik eigenlijk niet wil zien. Niet aan kan zien. Want hoe is het mogelijk dat dit in deze moderne wereld nog gebeurt? Vluchtelingen. Mensen die een beter leven zoeken in een ander deel van de wereld. Een beter leven voor hun kinderen. Kleine kinderen. En dit is dan het resultaat.

Ik vind dit erg

Het resultaat van met zijn allen in een (te) klein bootje zitten. Weersomstandigheden. Bemanning die tegenwerkt. Of het niet aankunnen. Of het nu volgens de normen en waarden van iedereen die zich ermee bemoeit (google maar even) vluchtelingen zijn of niet. Bottom line voor mij. Dit is toch iets wat niet kan en mag gebeuren?

Wij hebben alles

In ons dagelijks leven. Gevuld met alle mogelijke luxe die we ons maar voor kunnen stellen. Een huis om in te leven. Een bed om in te slapen. Letterlijk een (warm) dak boven ons hoofd. Genoeg te eten. Te drinken. “Een leven als een luis op een zeer hoofd” zoals een familielid het zo treffend kan omschrijven. We hebben niemand die ons het leven zuur maakt. Geen overheid die ons naar het leven staat. Eigenlijk…hebben we alles.

Foto’s en meningen

Ik schreef er al eens eerder over. Toen ik ook enorm geraakt was. Door het zien van een foto. Maar niet alleen daardoor. Ook door het achteloze commentaar van mensen die veilig vanachter hun computer, laptop, tablet of smartphone – drankje en broodje bij de hand – commentaar gaan zitten leveren op (wereld)nieuws. Hun mening klaar hebben staan. Zonder nadenken zomaar hun vaak respectloze woorden het internet op te slingeren. En tevreden zijn met zichzelf.

Mijn hart huilt

Nu zijn het niet de woorden. Maar de omstandigheden. De foto. Die ervoor zorgen dat mijn hart breekt. Mijn hart huilt. En mijn ogen huilen mee. Een kind. Een peutertje nog. Bijna net zo oud als mijn eigen dochter nu is. Komt het te dichtbij? Heeft het te maken met het feit dat ik zelf moeder ben? Of is het gewoon onmenselijk? Onmenselijk dat mensen en kinderen die op zoek zijn naar een beter leven. Op zo’n manier eindigen. Als “wrakhout wat aanspoelt op het strand” zoals een verslaggever het omschrijft.

Dé foto

Onmenselijk. Verschrikkelijk. Dit zou niemand mogen overkomen. Voor wat betreft de foto? Het lijkt mij verschrikkelijk om te fotograferen. Maar alle lof voor de journaliste die deze foto heeft genomen. Om zo een gezicht te geven aan alle vluchtelingen. Want wat je mening ook is over vluchtelingen. Over mensen die een betere wereld zoeken. Dit raakt je toch recht in je hart?

Discussies, harde woorden en nog veel meer

En weet je waar ik nu het ergste vind? De dingen die ik toch weer heb gelezen op internet. Opnieuw weer allerlei opinies, ongezouten meningen en harde woorden zoals: ‘emo-foto‘, ‘het was hun eigen schuld‘, ‘wat zegt het over ouderschap; je kind meenemen in zo’n bootje‘, ‘hoezo vluchtelingen. In Turkije hadden ze het toch prima‘, ‘fake of echte foto?‘, ‘op eerdere foto’s van dode kindjes reageert men toch ook niet zo?‘ en een aanhoudende en slepende discussie over de vluchtelingencrisis.

Gewoon.Heel.Erg

Want weet je waar het om gaat? Voor mij in ieder geval. Dat dit heel aangrijpend is. Voor mijn moederhart. Misschien ook voor andere harten. Want in welk land dan ook. In welke tijd dan ook. In welk leven dan ook. Is een overleden kind. Een dood peutertje. Gewoon.Heel.Erg. Mag dat gevoel er alsjeblieft zijn?

Tot de volgende keer.

Rory Blokzijl