Het leek mij goed om nog een update op Instagram te zetten in de vorm van een video en – voor diegenen die liever lezen – een blogpost te schrijven. Zonder zielig te doen, te klagen, te pushen of angst aan te willen jagen. Ik heb het over ónze werkelijkheid, zodat die wij hebben ervaren. Waarom ik dat wil delen? Omdat ik denk dat het de verhalen zijn die niet gedeeld worden. Los van alle ‘conspiracy-theories‘ en ‘angst-aanjagers’ is ons verhaal – een oprechte weergave zoals wij dat hebben ervaren – wellicht nuttig.
Te verkrampt leven?
Afijn, mijn werkelijkheid dus. De mensen die mij écht goed kennen, weten dat ik een uiterst voorzichtig persoon ben. Met corona? Heel voorzichtig zelfs, misschien wel op het verkrampte af. En weet je wat ik altijd heb geleerd? “Alles wat té is, is niet goed“. En geldt dat dan ook voor COVID-19? Voor corona? Hoe ga je hier nu precies mee om? Zelf ben ik er altijd vanuit gegaan dat de maatregelen ons niet worden opgelegd om ons te pesten. Dat zou wat zijn. Het zijn regels die ervoor zorgen dat we allemaal zo goed mogelijk onze kwetsbaren beschermen tegen het virus, onze ouderen en (in)direct dus ook onszelf. Minder ego, meer saamhorigheid. Althans, zo zou het idealiter moeten zijn. Vind ik.
Saamhorigheidsgevoel? Ver te zoeken
Je hebt – zoals in elke situatie – voor- en tegenstanders. Al merk ik echt dat we ontzettend verdeeld lijken te zijn qua mening over dit onderwerp. Waar in maart nog een groot saamhorigheidsgevoel te bemerken was, lijken we nu verdeeld in twee kampen. Ik? Wij? Zitten daar denk ik ergens tussenin. Ik heb behoorlijk vanuit angst geleefd en dat is natuurlijk nooit goed. Daar krijg je moeilijkheden van. En zou je ongemerkt gekke dingen kunnen doen. Maar vanuit de overtuiging leven dat corona niets meer of minder is dan een simpel griepje? Écht niet.
Ik vind het eng. There, I said it
Voor alle duidelijkheid. Ik vond en vind het eng. En spannend. Want je weet oprecht niet hoe iemands lichaam, iemands weerstand, gaat reageren op deze indringer in je lichaam. Nu niet, en op de lange termijn niet. Gelukkig heeft H. milde klachten ervaren. En heeft hij – na de officiële zeven dagen vanaf het bepaalde moment van ziekte (mits 24 uur klachtenvrij) netjes te hebben afgewacht in isolatie thuis – uit quarantaine mogen gaan. Wij daarentegen – dochtertje Mila en ik – zitten (as we speak) nog in de 10 dagen quarantaine (geldend vanaf het laatste contactmoment) zoals die is opgelegd. Niet voor niets. Want we zouden nog klachten kunnen ontwikkelen, of besmettelijk kunnen zijn.
Onze werkelijkheid
Hoe het nu effectief in zijn werk gaat? Na het maken van een afspraak voor de test wacht je het telefoontje of de melding via DigiD over de uitslag af. In huis. Zonder naar buiten te gaan. Na de uitslag (in het geval van H. toch onverwacht positief) gingen bij mij alle radartjes draaien. De GGD gaat je bellen (heb geduld. Die mensen hebben het oprecht heel druk) binnen een aantal dagen. Jij gaat ondertussen zelf heel secuur na wat je wanneer hebt gedaan. Meer dan 15 minuten binnen 1,5 meter afstand geweest? Die mensen ga je bellen. In ons geval? We hebben nagedacht en nagenoeg iedereen gebeld. Al is het maar ter informatie, zodat die mensen (extra) alert zijn op hun gezondheid.
Denk goed na waar je bent geweest, en met wie
Dus ook een van de weinige keren dat we uit eten zijn geweest (toevallig in dezelfde week als dat H. besmet is geraakt), en H. diezelfde avond naast mijn schoonouders op de bank heeft gezeten. Minder dan 15 minuten. Ik denk meer dan 1,5 meter afstand. But hey, you never know. Iedereen gebeld en gewaarschuwd. Ook de verhuurder van de vakantiewoning waarin we hebben gelogeerd (overigens hebben we na-gebeld en niemand is ziek geworden). De uitbater van het terras waar we hebben gezeten tijdens onze eerste borrel in de buitenlucht op ons vakantieadres. Fnuikend hè? Eerste weekend weg sinds de eerste lockdown in maart en dan dit.
Hoe kan het nu? Jullie zijn altijd zo voorzichtig?
Ik voel volgens mij wel aan dat jullie willen weten hoe die besmetting dan precies heeft plaatsgevonden? Luister (en huiver). Ik was zelf al vanaf het begin van de eerste lockdown anti-sportschool, daarom heb ik mijn abonnement van mijn sportclub tijdelijk opgezegd. Ik ben dan – vind ik – ook nóg voorzichtiger dan H. Hij is namelijk gewoon door gegaan met sporten. En dat kan dus ook echt gewoon hè? Want zoals velen hield de sportschool zich aan de regels. Hoe heeft die besmetting dan plaats kunnen vinden? Het vergt wat uitleg. H. zit in een (klein) sportgroepje wat bij zijn sportschool personal training krijgt. Ergens die bewuste (dins)dag heeft hij waarschijnlijk toch onvoldoende afstand gehouden van een medesporter.
Ook een werkelijkheid: positief getest zijn, en vervolgens niet iedereen waarschuwen
Die bewuste sporter voelde zich op dat moment prima, maar heeft een tweetal dagen erna een coronatest gedaan (voor de zekerheid) omdat hij een weekend weg zou gaan. De uitslag was positief. Heel vervelend, maar hij kan daar niets aan doen. Dat klopt. Wat wèl – in mijn optiek – heel fout was (ja, ik oordeel. Ik weet het)? Diegene heeft verzuimd de personen op de sportschool te bellen met wie hij contact heeft gehad. Zoals H. En dus zijn wij vrijdag gewoon naar ons vakantieadres op Ameland gegaan. De auto aan de vaste wal achter latend.
Onze werkelijkheid? Het was foute boel
Eenmaal daar was het al vrij snel foute boel zoals je eerder hier kon lezen. Gelukkig konden we – op een correcte manier – op tijd van het eiland afkomen zodat H. thuis – in de eigen woonplaats – de coronatest kon laten afnemen. Maar wat er precies allemaal op je afkomt als je de uitslag van de test krijgt? We waren natuurlijk al veel eerder erg aan het opletten. Op het moment dat H. niet lekker met koorts was op Ameland, hielden we al afstand. Haalde ik mijn beddengoed weg uit onze slaapkamer en ging ik apart slapen. Maakte ik alles al extra schoon.
Het laatste contactmoment
Maar ja, je gebruikt dezelfde badkamer. Droogt je handen af aan dezelfde keukenhanddoek. En onderweg naar huis in één auto? Ondanks dat we alledrie de gehele rit (taxi, boot, auto) mondkapjes droegen, geldt dat toch als contact moment. Dus ik reken heel ruim vanaf woensdagavond – het moment dat H. de positieve uitslag kreeg – als laatste contactmoment. Ga maar na. Daarna begint het. Apart slapen, ieder een aparte badkamer (gelukkig hebben we twee badkamers en twee toiletten), zijn was in een aparte wasmand. Zijn afval in een aparte prullenbak. Hij moest zoveel mogelijk in zijn kamer(s) blijven. Dus op zolder en in zijn werkkamer, that’s it. Iedere dag moest hij zijn eigen ruimtes schoonmaken met desinfecterende schoonmaakmiddelen.
Reinigen, reinigen, reinigen, dat was mijn werkelijkheid
Ik deed dat voor de rest van het huis. Iedere dag dus. Trapleuningen, lichtknopjes, deurklinken. Ons eigen toilet, onze eigen badkamer. Doekjes en handdoeken verwisselen, iedere dag weer. Doordat ik inmiddels eczeem tussen mijn vingers had ontwikkeld van al het wassen en ontsmetten deed ik uiteindelijk alles met huishoudhandschoenen. Eten bereiden? De eerste drie / vier dagen na de uitslag heb ik dat alleen maar mogen doen. In dezelfde ruimte zijn? Alleen op 1,5 meter afstand en met een raam of deur op een kier. Tanden poetsen van ons dochtertje? Haar douchen? It was up to me.
Ik vond het pittig
Mijn dagindeling (zonder zielig te willen doen) was vol en best pittig. Van opstaan en ontbijt bereiden tot en met (extra) schoonmaken van alle contactpunten in huis, de vele was apart doen, lunch voorbereiden, kind entertainen, extra schoonmaken van badkamer en toilet. Tot avondeten (want zo liep het maar door), kind douchen, tanden poetsen, naar bed brengen, afwasmachine inruimen, uitruimen, was doen. En naar bed. De volgende dag? Alles weer opnieuw. Dat was de eerste paar dagen na de positieve uitslag mijn werkelijkheid.
Anderen hebben het zwaarder
Natuurlijk, ik erken dat mensen die in het ziekenhuis belanden of veel ergere klachten hebben ervaren het veel zwaarder hebben. Daar doe ik ook niets aan af. Nogmaals, ik deel alleen onze werkelijkheid. Zodat je wellicht een indicatie hebt wat er voor consequenties aan vastzitten. Een reactie zoals ik die heb ontvangen? “Ik ben alleenstaande moeder en ik doe het altijd al alleen”. Natuurlijk, dat begrijp ik en ook dat erken ik. Alleen is het – voor mij persoonlijk – toch wel anders wanneer je samenleeft met een Corona-patiënt. Er komt – vind ik – een bepaalde stress en spanning bij kijken die ook weer voor klachten kan zorgen, maar dan bij mijzelf. Denk aan milde hoofdpijnklachten zo nu en dan. Spierpijn in je nek en schouders. Of je gewoon even niet lekker voelen. Niet perse Covid-gerelateerd. Maar wel heel vervelend.
Onze werkelijkheid? Dankbaar zijn voor wat je hebt
De werkelijkheid van nu? Inmiddels zijn mijn dochtertje en ik – sinds vandaag (zondag) – officieel uit quarantaine en zijn we er allemaal meteen even uit geweest. Wetende dat onze (voor)ouders het veel erger hebben meegemaakt in de oorlog (denk aan gevangenschap en continue angst voor je leven) ben ik blij dat deze tien dagen voorbij zijn. En heb ik genoten van mijn wandeling in de wijk. Aan de andere kant zit vrijheid ook in je hoofd. Heel eerlijk mogen en kunnen we nog zoveel wel. We hebben een dak boven ons hoofd, eten in de koelkast (en anders buren, kennissen en vrienden die je willen helpen), een balkon of tuin waarin je buitenlucht kunt opsnuiven. Onderwijs kun je ook thuis doen. We hebben internet en kunnen bellen of appen met onze dierbaren.
Handig om te weten
Zodra je klachten hebt die passen bij corona (zie de site van de GGD voor meer informatie over de symptomen) laat je jezelf testen. Huisgenoten die géén klachten hebben, mogen naar buiten. Máár: heb je naast milde coronaklachten ook last van koorts of benauwdheid? Dan blijf niet alleen jij thuis maar ook je huisgenoten (ook kinderen). Vanaf het moment dat je de test hebt gedaan blijf je thuis totdat je de uitslag hebt. Als de uitslag positief is (je bent positief getest op corona) blijft het hele gezin thuis. Kinderen mogen niet naar school. Meer weten? Download dit nuttige stroomschema van de Rijksoverheid (wanneer testen en in quarantaine) wat ik vandaag van mijn schoonmoeder kreeg.
Bron- en contact onderzoek en meer
De positief op corona geteste persoon gaat – los van het bron- en contactonderzoek – samen met de GGD na wanneer hij / zij besmet is geraakt en wat de dag is die wordt aangemerkt als het moment van ziek worden. Dat laatste moment is cruciaal, want de 7 dagen quarantaine gaan vanaf dat moment in. Dat betekent dat je in huis 1,5 afstand houdt van je huisgenoten. Je blijft zoveel mogelijk in je eigen kamer(s), gebruikt – als het kan – een eigen badkamer en toilet. Maakt zelf die ruimtes schoon. Doet je was in een eigen wasmand (deze was moet op minimaal 40 graden worden gewassen). Doet je zakdoeken en ander afval in een eigen prullenbak. Na die 7 dagen (mits je 24 uur klachtenvrij bent) mag je uit quarantaine.
Quarantaine, quarantaine, quarantaine
Voor ons – als huisgenoten – geldt het laatste contactmoment (minder dan 1,5 meter afstand en meer dan 15 minuten) als ijkpunt. Vanaf dat moment gaan de 10 dagen quarantaine in. Ben je in die 10 dagen toch een keer binnen 1,5 meter afstand gekomen – meer dan 15 minuten? Dan beginnen de 10 dagen quarantaine opnieuw (ja, echt!). Afijn. Gek moment is het kantelpunt. Dat de positief geteste persoon uit quarantaine mag en wij niet. Wat betekent dat wij vanaf dat moment eigenlijk niets meer aan mogen raken, omdat we hem zouden kunnen besmetten. Volgens de GGD is die kans klein (en is hij voor een aantal maanden zo goed als immuun), maar zeker weten doe je het niet.
Afijn, ik hoop dat jullie hier wat aan hebben gehad. Doe er wat mee (of niet). Meer vragen? Laat het mij gerust even weten.
Tot de volgende keer.
Rory Blokzijl