Ik lap de regels aan mijn laars. Heerlijk!

Yep, deze moeder lapt de regels lekker aan haar laars. Wat voor regels, vraag je? Nou de standaard dingen waar je bij het consultatiebureau (op ingewikkelde momenten ook wel ‘consternatiebureau‘ genoemd) tegenaan loopt. Laat ik even voorop stellen dat ik van het positieve uitga. Deze mensen zijn er niet om ons het leven zuur te maken. Het belang van het kind staat vanzelfsprekend voorop. Dat het soms anders vóelt? Tja, dat kan.

“Loopt ze nu nog niet?”

Is een vraag waar ik behoorlijke (verkeerde) jeuk van kreeg. Ik geloof dat ik zelf – terugkijkend in mijn babyboek – pas met 22 maanden liep? Geen idee of die informatie klopt. Hoe dan ook. Wat is nu precies het probleem? Als ik wil – let op, het kan maar het hóeft niet – loop ik zo (nou ja, met jaren oefenen misschien) een marathon. Als ik zo nu en dan naar een topfeest ga, dans ik rustig vanaf een uurtje of 11 tot een uurtje of 3. Ja, je leest het goed. Achter elkaar. Dus ik denk dat ik dat ‘laat zijn met lopen’ behoorlijk heb ingehaald.

Regels, regels, regels. Van leren lopen tot zindelijk worden

Hoe irritant was het dan ook om van de – overigens superaardige – verpleegkundige te moeten horen: “Als Mila met 18 maanden nog niet loopt, dan zouden we een afspraak met de fysiotherapeut moeten overwegen”. Hou toch op! Nog een van de ‘regels’. Zindelijk worden. Bij een intakegesprek met een basisschool werd ik enigszins streng aangekeken toen bleek dat peuter met drie jaar en bijna vier maanden nog (steeds) niet zindelijk was. “Als ze naar de basisschool gaat moet ze wel zindelijk zijn hoor!“. Bij het woord ‘moeten’ gaan mijn haren overeind staan.

Want wat als je kind er gewoon nog niet aan toe is?

Tot nu toe is gebleken dat telkens als wij in de stress schoten door opmerkingen over de ‘regels’ van het consultatiebureau, of van ‘ervaringsdeskundigen’ . Kleine peuter het zelf oploste door ineens te doen wat wij graag zouden willen. Maar dan zonder (vriendelijke) dwang. Nee, lekker gewoon uit zichzelf. Zoals het hoort. Wèg met al die verhalen dat in andere landen kinderen met 1 jaar (1 jaar!?!) al worden getraind om zindelijk te worden. Nogmaals. Kijk minder naar een ander, maar meer naar je eigen kind.

Maar ben je dan niet te voorzichtig?

Zoals dat ik het hekje van haar peuterbedje pas sinds een aantal weken heb weggehaald? Dat ik pas sinds vorige week zondag gewoon eens ben begonnen met de luier overdag weg te laten (wat overigens vanaf dag 1 helemaal goed is gegaan? Geen ongelukje niets)? Tja, misschien wel. Maar ik ben wie ik ben. En ik laat mijn dochter ook zijn wie zij is. Ik geloof in de gedachte dat ze de dingen vanzelf oppakt, uitprobeert en gewoon … ja … doet. Wanneer zíj eraan toe is.

Hoe is dat voor jou? Ben jij een ‘ik-lap-de-regels-aan-mijn-laars’-moeder of volg jij alle (gevraagde èn ongevraagde) adviezen op?

Tot de volgende keer.

Rory Blokzijl