Opruimen, it’s the story of my life. A never ending story. Euh Rory, wil je dat echt zo in de wereld zetten? Beslist niet, want eigenlijk – zegt mijn beste vriendin – ben ik al zo goed bezig. Want ik doe het stapje voor stapje. Langzaam maar gestaag haal ik de ruis uit mijn kledingkast. Waar die eerst propvol zat met allerlei business suits (uit mijn DNB-periode) en saaie, zwarte pantalons en meer. Is er nu daadwerkelijk meer lucht en ruimte in en tussen de kledingstukken.
Een kijkje in mijn kledingkast
Heel eerlijk? Ik heb nog steeds (te) veel items in mijn kledingkast. Of zal ik zeggen kledingkasten? Want in onze inloopkast heb ik vier gedeeltes bezet voor hangkleding en maar liefst vijf planken voor opgevouwen kleding. Ongeacht of ik het nu volgens de Marie Kondo-methode oprol of opvouw is het gewoonweg nog steeds teveel.
Wegdoen om het wegdoen
Daarentegen geloof ik niet in het wegdoen om het wegdoen, maar ben ik nu in de fase aanbeland dat ik items die ik al te lang niet heb bekeken daadwerkelijk aandoe om te voelen ‘if it sparks joy‘. Ik weet het – zo hoort het niet – maar zo werkt het wel het beste voor mij. Want op deze manier verdwijnt er steeds meer uit mijn kledingkast en richting (de familie van) mijn beste vriendin, Zending over Grenzen en incidenteel de Kringloop.
Opruimcoach Miriam Bakker to the rescue
De grootste opruimklapper? Maakte ik tijdens de intake met opruimcoach Miriam Bakker bij ons thuis. We gingen mijn kledingkast bekijken en ik moest tien items eruit halen die écht Rory waren. Gek genoeg kostte mij dat nagenoeg geen moeite en had ik het zo voor elkaar (nooit gedacht dat ik dat zou kunnen). Wat eruit kwam? Felle kleuren, glitter, pailetten, batik, en heel veel drukke prints. Zó de Rory die ik eigenlijk ben.
Alle saaie kledingstukken met nare herinneringen de deur uit!
Resultaat was dat ik alle business suits en saaie kantoorkleding in donkere kleuren de deur uit heb gedaan. Bruin, paars, zwart en materialen als tweed en wol. Best dure kledingstukken trouwens. Allemaal weg. Niet weggegooid, maar rechtstreeks naar Zending over Grenzen. En zal ik je eens wat vertellen? Het voelde zoveel lichter. Want iedere keer als ik de deur van mijn kledingkast openschoof, keek ik tegen de kleding aan die mij herinnerde aan een rotperiode bij mijn werk destijds (ik heb op niet zo’n leuke manier afscheid moeten nemen na 15 jaar).
Jeans in mijn kledingkast?
Meer on point. Ik ben nu bij het punt aanbeland dat ik nóg selectiever mag zijn in dat wat ik draag. En dat betekende dat ik ook grondig door mijn verzameling jeans moest scrollen. Ik kan je vertellen, dat was nodig ook. Want ik heb toch echt een specifieke stijl, een model spijkerbroek dat mij het beste staat. Ik heb het niet over de mom jeans, ook niet over de flared jeans, maar eigenlijk het model dat bijna niemand meer draagt: de low rise skinny jeans. Hoe lager de waist, hoe fijner ik het vind zitten. En hoe strakker de jeans, des te prettiger.
Haat aan de drie kwart mouwen
Aldus heb ik flink zitten opruimen en heb ik nu alleen nog maar de spijkerbroeken in mijn kledingkast die ik écht draag én lekker vind zitten. Op naar de volgende categorie, truien en vesten. Daar had ik toch veel van in mijn kast liggen! De keuze was reuze om zo maar te zeggen. Maar dat ik alles daadwerkelijk droeg? Nope. Het belachelijk dure vest met drie kwart mouwen? Heel onhandig. Probeer dat maar eens op een normale manier in een puffer jas te duwen. Die mouwen zitten vervolgens ter hoogte van je schouders. Dus droeg ik dat vest niet meer.
Van tuttig tot duur
Dat felrode vestje in een net te tuttig modelletje dat het zo goed deed bij mijn kantoorbaan als directiesecretaresse? Weg. Het grappige is dat de items die ik over heb gehouden vaak tweedehands aankopen zijn, of juist een ‘goedkoop’ vest dat ik ooit in de uitverkoop heb gescoord maar waar ik zo verliefd op was. De aangeschafte dure truien en vesten (destijds in New York ging ik los bij DKNY en Abercrombie & Fitch), gekocht op aanraden van mijn partner? Allemaal weggegeven. Want te truttig, in te saaie kleuren (donkerblauw en donkerbruin) en gewoon niet mijn ding.
Voorraad tassen…
Door naar een andere voorraad. Onlangs heb ik mijn vijf (!) kratten gevuld met met tassen doorgenomen. Jongens, wat heb ik toch veel gekocht tijdens de periode dat ik in het centrum van Amsterdam werkte. Alleen was ik toen nog niet bezig met kwaliteit, maar kwantiteit. Dus allemaal ‘pleather’ tassen in verschillende kleuren en maten. Van knalrood tot donkerbruin. Spierwit (ooit – twintig jaar geleden – mij in Dubai laten verleiden tot een kopie van een heel duur merk. Sorry!) tot oranje. Materialen als stof, pluche en glitter. Het is allemaal de deur uitgegaan.
A little black bag
En weet je wat nu zo gek is? In die enorme collectie tassen zat bijna geen enkele stijlvolle, zwarte tas. Juist het type tas dat ik zo goed kan gebruiken. Stijlvol, chique en toch geschikt voor allerlei gelegenheden. Niet alleen voor een event (zodat alle items zoals mijn telefoon, powerbank, aantekenboekje en portemonnee er inpassen), maar juist ook voor een diner. Want wat ik nu dagelijks gebruikte is een zwart rugzakje (van stof, versleten, stuk aan het gaan). De enige andere optie was een enorme zwarte rugzak (ook geschikt als weekendtas) van gerecycled plastic, of een ieniemienie zwart tasje waar een lippenstift in past.
Deze te gekke laarzen die zo mooi bij mijn tas passen? Kocht ik een eerdere keer bij Omoda
Hoe blij kun je zijn?
Hoe tof is het dan ook dat ik bij Omoda deze toffe tas heb besteld. Een zwarte handtas (vegan leer) van het merk Inyati (model ‘GIISELA’). Stijlvol, praktisch en geschikt voor veel gelegenheden. Ik draag mijn tassen het liefst over mijn schouder, maar rol het hengsel een beetje op en je kunt hem ook in je hand dragen. En wat ik zo tof vind? Je kunt het combineren met je (low waist skinny) jeans en winterse laarzen, maar ook juist met een little black dress en high heels. I love it.
Hoe ziet jouw kledingkast eruit? En wat is jouw persoonlijke opruimtip?
Tot de volgende keer.
Rory Blokzijl
Deze geweldige tas heb ik van Omoda gekregen
