Postnatale recessie: iets met baby’s krijgen en dan uit elkaar gaan
Zomaar een titel van een column van Yuki Kempees in de Glamour van september 2016. Niet alleen de titel, maar met name de inhoud van de column raakte mij. Een jongen van 29 jaar. Een gevoelige jongen, is het eerste wat ik denk als ik zijn artikelย lees. In mooie bewoordingen raakt hij – in ieder geval bij mij – de juiste snaar. Het doet mij wat. Het raakt mij. Ik voel het.
Postnatale recessie: iets met baby’s krijgen en dan uit elkaar gaan
Wat hij zegt is waar. Steeds meer mensen gaan uit elkaar. Makkelijker lijkt wel. Zelfs als er kinderen in het spel zijn. En dat bedoelt hij met postnatale recessie: baby’s krijgen en dan uit elkaar gaan. Hij omschrijft perfect waarom hij – en ook ik – daarmee zit. Eens waren deze mensen gelukkig. Gelukkig genoeg om het ultieme verband met elkaar aan te gaan. Het maken en krijgen van een kind. Ineens draait het niet meer alleen om twee mensen die van elkaar houden. Nee, er is een klein kindje voortgekomen uit deze liefde.
Oh oh, ik ben niet meer verliefd
Maar ineens komt blijkbaar het besef. Dat ze niet meer verliefd zijn. Zich niet meer ‘ok’ voelen. In de relatie. Met elkaar. Misschien zijn er anderen in het spel. Misschien niet. Maarย ze geven het op. Ik chargeer nu een beetje. Want je kan nooit helemaal weten wat er bij ze omgaat. Wat er bij ze is gebeurd. Vreemdgaan? Relatietherapie? Iets anders? Of ‘gewoon’ boredome?ย I don’t know. Wat ik wel weet is dat ik het gevoel heb dat de break-ups de laatste jaren steeds frequenter voorkomen. Dat de beslissing om uit elkaar te gaan makkelijker wordt genomen.
Maar jij bent al 25 jaar samen met je liefde!
Ja Rory, jij hebt makkelijk praten. Jij en je loved one zijn 25 jaar samen. Zelfs 13 jaar getrouwd. Er is uiteindelijk toch nog een prachtig kindje gekomen. Dat superlieve meisje is inmiddels alweer 4,5 jaar. Alles is goed bij jullie. Jij hebt makkelijk praten… Tot zover deze fairytale. Want geloof je nu echt dat het leven een sprookje is? Dat het altijd maar pais en vree is? Dat er nooit moeilijkheden of hick-ups zijn? Dat het leven perfect is? I don’t think so.
Liefde betekent elkaar altijd te gaan zoeken als je elkaar kwijt bent (prachtige tekstย van Yuki)
Ook wij hebben onze portie moeilijkheden gehad. Waarschijnlijk net als ieder ander. Hebben flink nagedacht over onszelf, elkaar, ons leven samen. Hebben ook heus weleens op het punt gestaan om het bijltje erbij neer te gooien. In het tijdperk pre-kind overigens. Maar hebben dat niet gedaan. Wat voor ons werkte? Count your blessings. Denk terug aan vroeger. Aan de begintijd toen alles nog koek en ei was. Erken dat verliefdheid overgaat in iets diepers. In liefde. Ware liefde? Je weet het nooit. Ik kies ervoor om van het positieve uit te gaan. Te geloven in liefde.
Relax!
Zoals Yuki het zo treffend weet te formuleren in de meest simpele en daardoor zo doeltreffende bewoordingen: “Wanneer het lampje dooft, repareer je het lampje. Je gaat niet op zoek naar een nieuw huis“. Goed, voordat ik allemaal mensen over mij heen krijg met bewoordingen als: “Jij hebt makkelijk praten. Jij kent mijn situatie niet. Generaliseer niet zo. Soms gaat het niet meer.” Relax! Ik oordeel niet over jou persoonlijk. Ik vertel over wat ik om mij heen zie gebeuren. Wat Yuki om zich heen ziet gebeuren. En wat ik daarbij voel. Zie jij het als een oordeel? Dan zegt het misschien meer over jou dan over mij.
En zo zijn we weer een persoonlijke blogpost verder. Vertel eens, wat vind jij leuk aan mijn blog en waar zou je meer (of misschien minder) over willen lezen?ย
Tot de volgende keer.
Rory Blokzijl