Het zijn handen, geen handjes!

In Opvoeding, Persoonlijk by Roryblokzijl7 Comments

Ik zit er eigenlijk nog mee. Deze reactie kreeg ik – geheel onverwachts – in het damestoilet van de bibliotheek in mijn stad. Ik was samen met Mila. Kwam net uit het toilet. Wilde mijn handen wassen, maar wachtte netjes op mijn beurt. De vrouw / het meisje voor mij was nog even bezig, toen Mila mij vroeg:”Mama, wat is die mevrouw aan het doen?” Volkomen onbevangen antwoordde ik haar:”Die mevrouw is even haar handjes aan het wassen“. Waarop we – haast met een snauw – toegebeten kregen: “Hé, het zijn han-den hoor! Geen handjes. Ik ben groot!“. 

Ik ben wel groot, maar nog niet volwassen

Groot? Misschien wel ja. Volwassen? Dacht het niet. Wat een nare, botte en ‘harde’ reactie. Nota bene niet alleen naar mij, maar ook naar mijn kind. Met een boze blik ook nog. Verwijtend, haast denigrerend. Nou ja, dat laatste is een oordeel geef ik toe. Waarschijnlijk reageer ik nu zo omdat ik behoorlijk verbouwereerd was. Verbaasd. Verward haast. Wat is dit nu voor een reactie? “Het zijn geen handjes hoor!” Wat was hier aan de hand? Wat gebeurde hier zojuist?

Hoe word je sip van een snauw

Voor ik het wist was de vrouw (of was het nu een meisje? In alle consternatie heb ik niet zo opgelet) weg en stond ik daar, met een peuter van bijna drie aan mijn hand. We snapten er allebei niets meer van. “Het zijn geen handjes?” Een beetje sip (en een tikje geschrokken) liepen we het toilet uit. Zoekend keek ik nog even rond, maar ik wist niet meer waar ze gebleven was. Want mijn instinctieve reactie was om haar op haar gedrag aan te spreken. Te vragen wat ik – in haar ogen dan – verkeerd had gedaan en waarom zo’n reactie nodig was.

Er zijn wel ergere dingen in de wereld (dan ‘handjes of handen’)

Afijn, we gingen onze spullen halen, jassen aandoen en op de route naar buiten dacht ik haar te bespeuren. Maar inmiddels was mijn boosheid alweer gezakt en bedacht ik mij dat er wel veel belangrijker dingen in de wereld zijn dan ‘handjes of handen’ om mij druk over te maken. En misschien maar goed ook.

Pay it forward?

Want ook moest ik even terugdenken aan het moment waarop ik wel over mijn grenzen was gegaan. Alweer een paar jaar terug. Op een weg binnen de bebouwde kom had een jongen – in de file – zijn middelvinger naar mij opgestoken. Omdat ik (toegegeven) te laat had ingevoegd. Per ongeluk dus! Ik was zo verontwaardigd dat ik ben uitgestapt. Naar zijn auto ben toegelopen. Op zijn raampje heb geklopt. En vervolgens gezegd heb dat ik het geen stijl vond om als man een middelvinger op te steken naar een vrouw. Hij schaamde zich kapot. Maar achteraf gezien geen slimme zet van mij. Er had wel ‘ik weet niet wat’ kunnen gebeuren.

Onaardigheid is dagelijkse kost?

Toch raakt het mij. Dit soort dingen. Een zekere zweem van onaardigheid die over het dagelijkse leven hangt. Waar is dit voor nodig? Waarom gebeurt dit? Waar heeft dit mee te maken? Ach ja, zomaar wat zaken die mij als moeder bezighouden in de wereld waarin ik mijn kind opvoed. Ligt het aan de leeftijd dat ik wat vaker terugdenk aan vroeger en mijzelf voorhoud dat het toen ‘echter, beter, aardiger’ was?

Zijn het gewoon mijn hersenspinsels of is dit tegenwoordig ‘the way of life‘ en ‘deal with it‘? Wat vind jij?

Tot de volgende keer.

Rory Blokzijl

Schrijf je in! En ontvang mijn artikelen direct in je mailbox.

[ Vul je mailadres in en klik op ok! ]