The 40-plusser with the tattoo

Wellicht zit dit in de categorie ‘kan het wel of kan het niet meer’. Mijn allereerste tattoo op mijn 48ste! Jarenlang heb ik er over nagedacht. Zeg maar gerust een jaartje of twintig. Op zich (een beetje) tegengehouden door de weerzin van H. (van vroeger). En nu is het dan eindelijk zover.

Waarom wil je eigenlijk een tattoo?

Waarom ik het zo graag wil? Die tattoo? Heeft het toch te maken met mijn ietwat extraverte aard? De wens om iets blijvends op mijn lichaam te dragen? Als sieraad, als aanvulling, als een permanent aandenken? Maar aan wat dan? Nou, heb je even…

Zodra je het ziet … weet je het

Waar ik vroeger alleen maar dacht: “Ik wíl gewoon een tattoo“. En de wens eigenlijk erg globaal was. Want waarom wilde ik dat en wat liet ik daarmee zien? Werd het in de loop der jaren anders. Zoals een vriendin mij een paar jaar geleden vertelde: “Je moet niet zomaar een tattoo nemen omdat je een tattoo wilt. Maar je wacht eerst totdat je iets (een afbeelding, een tekst of anders) ziet waarvan je denkt ‘oooooooh’ en dát is het juiste moment om een tatoeage te nemen“.

Van Oolaboo naar tattoo

Zo gezegd zo gedaan. Via mijn blog raakte ik in contact met het mooie huidverzorgingsmerk (denk aan nutraceuticals en cosmeceuticals) Oolaboo. Tijdens MOOI The Apartment voelde ik een klik met Ellen, Communication Manager van Oolaboo. We bleven in contact en vanaf dat moment test ik met enige regelmaat hun fijne producten. Mijn blik viel steeds vaker op hun logo en het inspireerde mij.

Drie ringen

Want ineens zag ik het. Dit wordt mijn tattoo! Laat een ring weg en je hebt een prachtig beeld vol betekenis voor mij. Drie ringen. Twee naast elkaar en één erboven. De bovenste ring heeft iets van de linkerring, iets van de rechterring. Maar het meeste van zichzelf.

Een betekenisvolle band

Je voelt ‘m waarschijnlijk al hè. Een permanente herinnering. Vol betekenis. Aan dat wat er is en er altijd zal zijn. Ons kind is geboren uit ons – als vader en moeder. Maar ze is ook zeker zichzelf. Een band die voor altijd is. Want wat er ook gebeurt. De band die we hebben zal nooit weggaan. Daarvoor zijn we teveel een drie-eenheid.

Een tattoo vanuit mijn hart

Of ik niet aan iets heb gedacht met betrekking tot mijn moeder? Mama, die in mei vorig jaar is overleden? Ja, dat heb ik wel. Het is ook een beetje een pijnpunt. Want zodra je gaat denken: “Ik had meteen dit – mijn oorspronkelijke idee – in mijn hoofd, maar zou ik niet dát moeten doen?“. Omdat het hoort. Of omdat ik denk dat het hoort? Dat voelt niet goed.

Mama

Ik weet zeker dat mama hier volledig achter zou staan. Achter mijn tattoo. In eerste instantie zou ze het idee van überhaupt een tatoeage, zonde vinden van mijn ‘ongeschonden’ huid. Iets later zou ze er nog eens over nadenken. De betekenis ervan inzien en voelen. Mij beter begrijpen. En vervolgens zou ze trots op mij zijn. Omdat ik iets heb gedurfd wat ik al zolang wilde. Omdat ik heb doorgezet. En ben gaan staan voor mijzelf.

Hersenspinsels van een veertigplusser

Zomaar een hersenspinsel van hoe het gesprek zou kunnen zijn gegaan. Tussen mama en mij. Ik voel het. En eigenlijk is zij ook min of meer verwerkt in mijn huidige tattoo. Want ik ben uit haar geboren. Ze zit in mij. In mijn hart, in mijn gedachten. En ook bij Mila.

Soms moet je iets gewoon doen

Soms moet je niet te lang wachten, niet te lang aarzelen. En het gewoon doen. Omdat het iets is wat je hart je ingeeft. Ook als je al in de veertig bent of misschien júist. Je bent nooit te oud om een tatoeage te nemen. Op zoek naar een fijne tatoeëerder die de kunst beheerst om je lichaam te versieren met prachtige kleine, fijne, fragiele ontwerpen? Die je ook volkomen op je gemak stelt. En waarbij het ook nog eens heel gezellig is? Kijk dan eens op de Instagram feed van Joey de Boer. Let wel, hij is snel volgeboekt en je moet misschien even wachten. Maar oh, wat is het de moeite van het wachten waard!

Vertel eens, heb jij een tattoo? Of zijn er andere dingen die je graag eens zou willen doen, maar tot nu toe hebt uitgesteld?

Tot de volgende keer.

Rory Blokzijl