Oh zo. Dat is spontaan even mijn mantra en dat wat ik graag meegeef aan mijn dochter van inmiddels 13 jaar: “Lekker je hoofd boven het maaiveld uitsteken” (als je dat wilt natuurlijk). Grappig genoeg is dat eigenlijk iets waarvoor mijn moeder mij altijd heeft willen behoeden, maar is dat jรบist wat ik nodig had en heb. Want we zijn nu eenmaal niet allemaal hetzelfde (gelukkig niet) en hoe fijn is het eigenlijk als je gewoon jezelf mag zijn.
Leef met je koppie omhoog
In mijn geval? Steek ik – qua kleedgedrag – best mijn hoofd boven het maaiveld uit, want ik ben net een kraai. Ik houd van alles dat glimt en overmatig aanwezig is. Pailetten, kleur, batik, luipaard printjes. Je kan het zo gek niet bedenken en ik vind het leuk (en vaak heb ik het ook nog in mijn kledingkast liggen of hangen). Toen ik ooit Marie Kondo-coach Miriam op bezoek had en ik binnen een paar minuten een rekje moest volhangen met een paar mooiste en fijnste items uit mijn kledingkast had ik dat ‘in no time’ gedaan. En dat terwijl ik dacht dat ik geen keuzes kon maken.
Met je hoofd boven het maaiveld uitkomen
Terugkijkend naar de behoorlijk chaotische periode vรณรณr de verhuizing van dochter en mij begin van dit jaar. Een tijd waarin ik halsoverkop (eigen schuld dikke bult, had ik maar eerder moeten beginnen) alles van een half leven moest uitzoeken en beslissen of ik het mee zou nemen (ik ben de helft kleiner gaan wonen) of weg zou geven. Bleek dat ik – als het moest – echt wel keuzes kon maken. Ik zeg niet dat ik nooit terugdenk aan bepaalde dingen (onlangs nog hoorde ik op de radio een mooi nummer van Leela James en toen dacht ik: “Gelukkig heb ik haar CD. Oh nee, die heb ik weg gegeven“). Maar soms is het goed als dit soort dingen gebeuren. In meerdere opzichten.
Sรบperleuke spijkerbroek van Cars met een perfecte pasvorm, gevonden bij Omoda
Does it spark joy?
Want dat wat je overhoudt zijn vaak key pieces (kleding) en mooie dingen die je graag in je huis wilt zien of die je gewoon heel dierbaar zijn (tikje Marie Kondo, veel van mijzelf). Toegegeven. Soms – als ik weer eens niet kan slapen ’s nachts en ik automatisch begin te piekeren (wat niet handig is, want in de nacht lijkt alles erger) – kan ik mij druk maken om wat ik allemaal heb weg gegeven. Of schrik ik soms ineens omdat ik iets zoek wat ik niet meer heb. Maar probeer dan altijd te denken: “Het zijn maar spullen“. En waar je blij van wordt? Dat heb je echt wel bewaard en anders zit het in je hart.
Zo moeder zo dochter
Afijn, dochter van 13 jaar had het al heel lang over een specifieke spijkerbroek die ze zo graag zou willen hebben. Een model met wijde pijpen en ‘glittersteentjes’ op de voorkant van de broekspijpen. Ik begreep het helemaal want ik had ondertussen een dergelijk model voor iets oudere meisjes gespot in de bus naar het centrum van de stad. Lekker opvallend en bijzonder en zeker weten een echte ‘key piece’. Mijn dochter is alleen heel conscentieus. In die zin dat ze al vrij snel nadenkt of ze het wel รฉcht nodig heeft en of het niet te duur is.
How’d ya like my sneakers?
Sneakers waarmee je jouw koppie boven het maaiveld uitsteekt?
Ik zat zelf alweer een tijd na te denken over nieuwe sneakers. Waar ik vroeger altijd op stiletto heels liep, heb ik vlak voor de verhuizing (snik) heel veel mooie pumps weggegeven. Aan familie, maar ook gewoon aan de kringloop. Nu ik dit typ bedenk ik mij dat die hele mooie donkergroene lederen pumps misschien wel niet zo super lekker zaten, maar dat ik er niet aan heb gedacht dat ik ook een bijpassende tas had. En die heb ik nog wel. Tja, ineens komt ook die mooie babyblauwe lederen merktas weer in mijn gedachten naar boven. Amper gedragen en ook die heb ik weg gegeven.
Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg? Hell no!
De knalrode lederen stiletto heels? Ook weg. Maar weet je. Ook in mijn nieuwe baan in loondienst loop ik veel. Zowel woon- werkverkeer maar ook in het gebouw zelf (onlangs liep ik 34 trappen omhoog naar de zeventiende verdieping). En dat wil ik zeker vaker proberen te doen. En dan zijn sneakers wel heel erg fijn. Ik combineer ze trouwens steeds vaker met een jurkje, zoals onlangs bij een event in Amsterdam. Dit zijn overigens mijn eerste sneakers van het merk Haboob. Ze zijn mooi, van leer en zitten ook heel erg lekker.
Photocredits (tijdens een event van Pitch PR. Check out de sneakers bij het jurkje): Frances Stefanie
Bijzondere sneakers
Later kwamen daar deze zwarte exemplaren bij. Ook helemaal van leer (binnen en buiten) en net even wat makkelijker te combineren met andere outfits omdat ze iets ‘netter’ ogen dan mijn inmiddels best wat oudere eerste paar mooie sneakers van Haboob. Maar ondanks dat ze beiden heel erg tof zijn, lonken de wat bijzonderder exemplaren ook. Zoals deze. Luipaard, verschillende kleurtjes, mooie vorm. Ze zijn gewoon lekker aanwezig. Of je daarmee je hoofd boven het maaiveld uitsteekt? Misschien wel, maar daar gaat het mij niet om. Ik wil gewoon lekker mijzelf kunnen zijn.
Je hoofd boven het maaiveld uitsteken, herkenbaar? Of liever team ‘doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg’?
Tot de volgende keer.
Rory Blokzijl
De geweldige sneakers van de foto (merk Haboob) en de toffe spijkerbroek van mijn dochter hebben we ontvangen van Omoda
