De onvermoeibare energie van een kind
Energie. Ik kan mij de dagen nog herinneren dat ik zelf stuiterend van de energie door het leven ging. En niet alleen toen ik nog een klein kind was. Dat gaat denk ik je hele leven zo door, afhankelijk van wat je meemaakt en wat je doet natuurlijk. Maar de energie die jonge kinderen hebben…fascinerend.
De natuurlijke wek-service
Vandaag was weer zo’n dag. Om kwart over zeven (luxe tijdstip, besef ik, maar ons dochtertje slaapt normaal gesproken toch echt wel tot een uurtje of acht) meldde ons meisje dat het tijd was om op te staan. En dat terwijl ik mijn wekker had gezet om op de rustige ochtend in het stille huis nog even te werken aan mijn blog. Mispoes. Vlak daarvoor ging onze ‘natuurlijke’ wekker dus af.
Lekker achter jezelf aanlopen
Eigenlijk begin je dan al achter jezelf aan te lopen. Ik heb dat in ieder geval wel. Want ik wilde wat punten van mijn to do-lijstje afwerken. En dat blijft dan in mijn hoofd hangen. Maar dat moet ik gewoon opzij schuiven, want én focussen én tegelijkertijd oprechte aandacht voor mijn kind hebben, dat werkt niet. En dus kies ik. Voor mijn kind. Een paar uurtjes verder heb je dan het gevoel een halve dag achter de rug te hebben gehad en voel ik mij al iets inzakken.
Zeg maar nee, ik ben bijna twee
Zo niet voor een bijna tweejarige. Wát een energie. Onverminderd, vol gas vooruit. Zij gaat gewoon door. Maar ik wil wel eerlijk zijn. Druk? Ja. Energie? Niet te zuinig. Vermoeiend soms? Ja. Extreem lief? Ja! Het woord “ja” komt zo mogelijk nog vaker in haar vocabulaire voor dan het woord “nee”. Een klein kindje van die leeftijd is gewoon super leergierig, enthousiast en dendert vol energie vrolijk het leven door. Heerlijk puur en onbevangen. Goh, ik wilde dat ik dat ook weer wat meer had. Gewoon lekker ‘het is zoals het is‘, ‘alles mag er zijn‘, ‘het een kan naast het ander bestaan‘. Oprechte en pure reacties, zoals van een kind.
Het kind in jezelf
Mijn persoonlijke oplossing? Het kind in jezelf opzoeken. Iedereen heeft dat. Het onbevangen, pure en kleine kindje diep in jezelf, die stiekem óók wat aandacht nodig heeft en ook wil spelen. Ja, kan je denken, maar hoe doe ik dat nu ook al weer, spelen? Eenvoudig, als je een kindje hebt, je weer onderdompelen in de gezelligheid van verstoppertje spelen, samen boekjes lezen, Bumba kijken of spelletjes bedenken. Als je geen kindje(s) hebt kan je ook spelen! Gamen, dansen, sporten, eens lekker gek doen. Spelen kan altijd en overal en – als het goed is – met iedereen.
Speel jij nog wel eens?
Tot de volgende keer.
Rory Blokzijl