Uitstelmama, wanneer ben je dat en is het erg?

• stelt het moederschap uit omdat ze eerst carrière wil maken

Soms speelt er meer…

Tja, op zichzelf zit er wel wat in. Uitstelmama. Ik heb ook erg lang gewacht. Maar lag dat helemaal aan het feit dat ik eerst carrière wilde maken? Deels wel, deels niet. Want er speelde ook nog wel wat meer mee. Medische omstandigheden waar ik eigenlijk nooit echt over uit heb willen wijden. Sommige dingen hou je voor jezelf. Omdat ze verdrietig maken. Omdat je er juist niet de nadruk op wilt leggen. Omdat je het op deze manier kan ‘parkeren’. Maar wat eigenlijk ook een beetje verdringen is.

Iets ‘parkeren’, is dat eigenlijk wel zo slim?

Ik ben dolgelukkig dat we hebben ‘doorgezet’ en het zijn blijven proberen. Wat we overigens ook niet echt hebben gedeeld. Niemand had het ooit meer verwacht. Ouders niet. Vrienden niet. Bekenden niet. Want als het nu niet lukt, dan is het zo’n ontzettende teleurstelling. En hoe meer mensen het weten. Hoe groter de teleurstelling in mijn ogen is. Dan kan je het namelijk niet meer verdringen of parkeren. Omdat anderen je er altijd aan kunnen herinneren.

Ik ben een binnenvetter met een kinderwens

Lastig hè? Yep, ik zit best moeilijk in elkaar. Of beter en veel positiever gezegd. Ik hou dit soort dingen vaak diep binnen in mijzelf. Daarom was eigenlijk het (telefonische) gesprek wat ik met journaliste Esma Linnemann had. Heel verhelderend en heel goed voor het verwerkingsproces. Daarbij ging het eigenlijk ook om haar kinderwens. Door mijn ervaring kon ik mij heel goed verplaatsen in haar situatie (dat probeer je dan tenminste zo goed mogelijk te doen). En door het kijken naar en voelen in haar gedachtegang, was het mogelijk om van een afstandje naar mijn eigen situatie te kijken.

Uitstellen om moeder te worden: uitstelmama

Eigenlijk vind ik ‘uitstelmama’ niet zo’n leuk woord. Toch dekt het wel de lading. Want het klopte wel. Ondanks de medische issues was ik er als persoon nog helemaal niet aan toe om een kind te krijgen. Het loopt zoals het lopen moet en onbewust is dit misschien wel mijn pad geweest. Wat eerst redelijk – voor mij dan – ‘oppervlakkige’ redenen waren, zoals carrière, ambities, met zaken zoals huizen en vakanties bezig zijn. Werd tussen mijn 34e en 36e echt een ego-issue. De fase waarin ik heel erg bezig was met dingen als:” Is dit het nu?” en “Wat wil ik eigenlijk verder in mijn leven“.

Maar is het erg?

Kortom, is het erg om een uitstelmama te zijn? Dat is een vraag die ieder voor zich moet beantwoorden. In mijn geval kan ik denken: “Had ik maar…“. Maar daar heb ik niets aan. Het is gelopen zoals het gelopen is. Wat overheerst is de dankbaarheid dat ik zwanger heb mogen worden. Dat ik een kind heb mogen krijgen. Want een kind neem je niet. Een kind krijg je.

Heb jij het artikel in de Viva al gelezen?

Tot de volgende keer.

Rory Blokzijl