Mijn zwakke punt, in de gekkigheid komen

Gekkigheid is je zwakke punt (of positiever gezegd: je ontwikkelpunt)? Ja, dat klopt. Gekkigheid is zeker mijn ‘groef’. De groef waar ik in terecht kom als het mij even teveel is. Ik kan het inmiddels voorspellen. Voelen aankomen. En ervaren. Een herkenningspunt? Te veel tegelijkertijd.

Aard van het beestje

Ik heb de laatste tijd hard gewerkt (doe ik eigenlijk altijd wel. Een beetje de aard van het beestje). Want in plaats van één artikel (blogpost) per week, plaats ik al een hele tijd wel vier artikelen. Wellicht is dit voor bloggers voor wie dit al hun fulltime baan is, niet veel. En plaatsen zij zelf misschien wel twee artikelen per dág.

Ineens is het teveel

Voor mij? In combinatie met de andere werkzaamheden en natuurlijk de zorg voor ons dochtertje – want zij blijft altijd met stip bovenaan staan – is het soms ineens veel. Tel daarbij een redelijk onverwacht weekje buitenland op – vliegen is altijd een tikje spannend voor mij – en ‘hoppa’. Daar ging ik weer.

Hoe ziet ‘mijn’ gekkigheid eruit?

Hoe gekkigheid eruit ziet vraag je? Bij mij? Het is een soort hyperactieve staat van gewaarwording. Ik zal mij hier even heel kwetsbaar opstellen en wat voorbeelden geven. De makkelijkste dingen – zoals agenda planning – lijken ineens ingewikkeld. Een vliegreis? Erg spannend. Ineens krijg ik lichamelijke klachten. Klachten waar ik voor naar de huisarts móet. Ja, nog vóór de vakantie. En vraag ik haar honderd keer om bevestiging.

Mijn gekkigheid = mijn groef

Hoe ik dan ben? Nerveus, ingewikkeld, prikkelbaar, snauwerig. Nee, het is niet fraai. Maar dat is dus die ‘gekkigheid’. Mijn ‘groef’ waar ik in beland. Het aantal artikelen. Het schrijven. Te snel en te makkelijk ‘ja’ zeggen. Zowel qua werk (Ja hoor, dat artikel reviewen en schrijven? Binnen twee weken? Dat lukt), school (schoolreisje begeleiden, Medezeggenschapsraad, voorlezen? Doe ik) en privé (inpakken voor ons alledrie? In een middag? Dat doe ik ook wel even).

“Gekkigheid? Joh, je doet het juist goed”

Grappig genoeg zei mijn huisarts – want ik was daar toch al even met Mila langs voor haar hardnekkige hoestje – dat dit juist een goede voorbereiding was. En dat ik mijzelf niet zo naar beneden moest halen. Want dat ik in Portugal liever niet naar de dokter wilde en het juist ’thuis’ even liet checken? Slim. Dat ik vier of vijf keer hetzelfde bevestigende antwoord wilde horen, was wat minder (vond ik zelf).

Laat het los, laat het gaan!

Als ik eenmaal onderweg ben? Op reis? Kant en klaar? Ingepakt en wel? Kan ik redelijk goed loslaten. Want die gekkigheid? Wil ik zéker niet overbrengen op ons kleine meisje. Ik realiseer het mij nu ook eerder. Wanneer ik die richting op ga. Wat ik er dan aan doe vraag je? Niets specifieks, behalve loslaten. Meer kan je toch niet doen?

Foto’s van het ’to do-lijstje’

Dat ik van te voren foto’s heb gemaakt van mijn to do-lijstje. En tijdens de vakantie toch stiekem in restaurants met wifi even mijn mail en blog (en ok … social media) check? Hmmmmm. Maar ik moet eerlijk bekennen. Het ‘niets’ doen en lekker vakantie vieren ging mij best goed af.

’s Nachts wakker liggen van de gekkigheid

Totdat ik – in de laatste nacht – letterlijk met buikpijn wakker lag. Piekerend over de artikelen die ik nog moest schrijven. De afspraken die voor de komende drie weken in mijn (volle) agenda staan. Voor de blog. Voor school. Het schoolreisje waarbij ik hulpmoeder ben. De MR-vergadering van volgende week. De schoolvakantie die er bijna aankomt. Waarin ik ‘nul’ opvang heb. En BAM! Ineens is het er weer. De paniek. De dichtgeknepen keel. De gekkigheid.

Je laatste vakantiedag verkloten?

Maar wacht eens even. Laat ik nu serieus mijn laatste dag. Onze laatste vakantiedag. Verkloten? Door mijn gekkigheid? Rory, hou eens op! Waar ben je mee bezig?!? Iedereen heeft het druk tegenwoordig. Op het werk. Thuis. Een drukke planning? Boe-hoe! Hoor eens, je bent de enige niet. En kan je nu – vanuit Portugal – echt iets veranderen aan de situatie? Nee? Kappen dan!

Een goed voorbeeld zijn

Ik wil een (goed) voorbeeld zijn voor mijn dochter. Laten zien dat het leven is om van te genieten. Ik kap dan ook bewust met de gekkigheid. Mijn eigen gekkigheid. Voor hoe lang? Wat mij betreft zo lang mogelijk.

Herken jij die ‘gekkigheid’ bij jezelf? Of is het meer een ‘veertigplus-moeder-of-vooruit-Rory’-ding?

Tot de volgende keer.

Rory Blokzijl