Random acts of kindness. Ligt het aan mij of komt dit steeds minder voor? Waar zijn ze gebleven? Een begroeting, dankjewel, vriendelijk woordje of kleine geste. Kleine dingen met grote impact. Ik hou ervan. En ik vind het jammer het steeds minder te zien, te ervaren. Naarmate ik ouder word.
Born in the seventies
Geboren in het jaar 1970 ben ik opgegroeid met de normen en waarden van toen, zoals deze mij zijn aangeleerd door mijn ouders. Daar ben ik ze dankbaar voor. Altijd iemand op straat groeten (al werkt men tegenwoordig niet echt mee, doordat de blik bijna standaard strak op de smartphone is gericht). De buschauffeur zeg je netjes gedag bij het in- en uitstappen. Voeten leg je nooit op de bank neer in bus, tram of trein. Tegen oudere mensen zeg je ‘U’. Je afval doe je in de prullenbak. Let’s be honest. Waar zie je dat nog? Waar zijn ze gebleven?
Normen en waarden anno 2017, waar zijn ze gebleven?
Heel normaal toch? Zo niet meer anno 2017. Stukken overgebleven pizza worden achteloos de treinrails opgegooid (ik was erbij. Het is echt waar. De prullenbak stond trouwens naast haar). Verpakkingen laat je liggen op een bankje. Als iemand omvalt met zijn of haar fiets loop je gewoon door. Als je ergens een aankoop afrekent? Ga je gewoon door met bellen zonder de persoon aan de kassa aan te kijken. Fatsoen? Waarom.
Een kinderzitje op de grond
Dit alles ging door mij heen toen ik – net aangekomen bij het treinstation – vlak voor de incheckpoortjes een omgevallen fiets zag liggen, met kinderzitje (en bijbehorend) kussentje achterop. Het had net gegutst van de regen. Geen idee waar en hoe laat de moeder zou aankomen, maar hoe naar zou het voor het kleintje zijn om in een nat stoeltje te moeten zitten?
Niet kijken is het niet hoeven zien
En waar letterlijk iedereen over of om de fiets heen stapte, deed ik een stap terug en zette ik de fiets rechtop. Ja, mijn handen werden wat viezig en nat. Ja, achteraf zag ik wat zwarte smeerย op mijn broekย van het optillen. Nee, ik klop mijzelf niet op de borst. Maar ik maakte mij wel een beetje zorgen. Als dit nu al de houding is bij zulke kleine dingen, die zo weinig moeite en tijd kosten (een paar seconden). Hoe werkt het dan als er echt ‘stront aan de knikker’ is?
Een gevoelige muts, waar of niet waar?
Waar zijn de random acts of kindness gebleven? Maak ik mijzelf hier zo druk om, omdat ik uit een heel ander tijdperk kom? Netjes ben opgevoed? Moeder ben? Snel empathische gevoelens heb? Of heeft het er niets mee te maken en ben ik gewoon een gevoelige muts die zich met zijn eigen zaken moet bemoeien?
Waar zijn de normen en waarden?
Hoe dan ook. Ik vind het belangrijk om dit soort gedachten. Deze normen en waarden – die ik persoonlijk niet meer dan normaal vind – mee te geven aan mijn kind. Als we dan toch een nieuwe hashtag in het leven moeten roepen (waar ik eigenlijk niet echt in geloof. Ik geloof meer in ‘doen’) dan zou #icare wel een mooie zijn (of bestaat die al?).
Waar en wanneer toon jij je ‘random acts of kindness‘?
Tot de volgende keer.
Rory Blokzijl
