Kinderen die je boven de 40 krijgt, maken je leven compleet

Whut?!? Kinderen die je boven je de 40 krijgt, maken je leven compleet?!? Of je denkt nu: “Ja! absoluut“. Of je schiet in de verdediging: “Hallo! Ik kreeg mijn kind(eren) op een veel jongere leeftijd. Is mijn leven dan niet compleet ofzo?“. Ja, ik ben het maar even voor. Om de zin, de titel te begrijpen zou je ook meer over de achtergrond van het gesprek moeten weten. Het gesprek wat ik met een vader had. Maar die informatie is te privé. En dat deel ik dus niet. 

Ja, ze maakt ons leven compleet

Wel kan ik vanuit mijn eigen perspectief beschrijven hoe deze zin zeker op mij van toepassing is. Waarom het krijgen van ons kind ons leven compleet heeft gemaakt. De Man en ik zijn – vaste lezers weten dit waarschijnlijk wel – alweer 26 jaar samen. Yep, echt waar. Een hele lange tijd. Een tijd waarin veel gebeurd is. Qua carrière, studies, en eigenlijk sowieso in ons leven. Net als (waarschijnlijk) bij iedereen heeft onze relatie zo zijn ups and downs gehad. Je maakt mij namelijk niet wijs dat er stellen zijn die zó lang samen zijn en waar het altijd pais en vree is. Als dat wel zo is. Chapeau. Vind ik bijzonder.

Het levenspad is vol afslagen en bochten

Nou nou Rory, hoor ik daar wat venijn in je toon? Ok, die laatste opmerking zegt natuurlijk meer over mijzelf dan over jullie. We hebben onze moeilijke tijden echt wel gehad. Ga maar na. In ieder leven zijn er fases die je doorloopt. Ik heb zelf ook het een en ander meegemaakt. Overlijden van dierbaren, burn out, dipjes – zowel van mijzelf als in onze relatie – en uiteindelijk het allermooiste wat ons leven intens heeft verrijkt. Het krijgen van ons lieve dochtertje. Alles heeft zijn weerslag op je leven. Het pad dat je volgt. Het pad wat nooit loodrecht loopt, maar allerlei bochten heeft. Waarop je soms een stap terug moet doen om verder te komen.

Wat is nu eigenlijk een ‘rijk’ leven?

“Dat is allemaal leuk en aardig wat je vertelt, maar ook zonder kinderen kan je een rijk leven hebben“. Dat klopt. Dat geloof ik ook wel. Het was een richting waarvan ik dacht dat wij die ook in zouden gaan. Al had De Man daar meer moeite mee dan ik. En stiekem – laat ik heel eerlijk zijn – ik ook. Want accepteren van het feit dat je nooit moeder zal worden – terwijl je dat heel graag wilt – is volgens mij nooit makkelijk. Op het moment dat ikzelf vol verdriet aan het accepteren was dat het er helaas niet voor mij in zat. Moeder worden. Gebeurde het allergrootste wonder. Ik raakte zwanger. Ja, spontaan en op een natuurlijke wijze.

Er bestaat geen toeval

Rondom de datum dat mijn lieve Indische Oma – een aantal jaren daarvoor – was overleden. Raakte ik zwanger. Ik weet het nog heel goed omdat ik mij heel raar voelde. Niet precies op dat moment natuurlijk. Maar in de uren erna. We hadden namelijk gepland om een tourtje te maken op Kos (jaja, we waren met vakantie in Griekenland op dat moment) en ik werd ineens helemaal niet lekker. Halsoverkop naar een toilet in een hotel waar ik even bij kon komen. Polsen onder koud water.

En dan ben je ineens toch zwanger

Terugdenkend moet dat toch echt de dag zijn geweest dat ik zwanger ben geworden. Die dag. Ik zal het mij altijd blijven herinneren. Maar terugkomend op het compleet zijn van je leven. Ik had mij al bijna verzoend met het idee dat we samen oud zouden worden, maar dan zonder kind. Althans, ik ging ervan uit dat dat onze toekomst zou zijn geweest. Je weet nooit hoe het leven loopt. Maar vanaf het moment dat ik wist dat ik zwanger was, veranderde alles. De toekomstdromen. De gedachtes. Het voelde gewoon ineens heel anders.

Met tranen in mijn ogen aan de eettafel

Ineens kon ik – zwanger en zittend aan onze eettafel – met tranen van geluk in mijn ogen voor mij zien hoe daar over een aantal maanden een klein baby’tje aan diezelfde eettafel zou zitten. Heel eerlijk? Voor mij voelde het inderdaad als (eindelijk) compleet. Een droom die waarheid zou worden. Iets waar we al heel vaak aan hadden gedacht. Over hadden gedroomd. Zo naar hadden verlangd. Ik heb namelijk altijd gedacht en gehoopt dat ik moeder zou worden. We zijn ontzettend blij dat het ons gegund is. Ja, ook toen we de veertig al gepasseerd waren. Want weet je? Kleine kinderen houden je ook jong. Ik leer weer opnieuw hoe fijn het is om te kunnen spelen.

En natuurlijk. Soms verzand je weer in de sleur van het dagelijkse leven. En merk je dat je jezelf minder met spelen met je kind bezighoudt en juist weer teveel met werk en smartphone.

Stichting Sara

Het zou geen wake-up call moeten zijn. Maar dan lees ik weer een emotioneel en toch prachtig artikel uit de meest recente Ouders van Nu (rubriek Vaderliefde) wat mij zó ontzettend raakt. Een vader van een klein, lief, mooi meisje. Een meisje wat heel ziek is. Een ziekte heeft waar geen behandeling voor is. Maar waar wel een onderzoek voor klaarstaat. Daar is alleen nog niet voldoende geld voor beschikbaar. Met Stichting Sara proberen Bram en Emine – de ouders van Sara – snel het bedrag bij elkaar te krijgen, zodat het onderzoek naar de zeldzame spierziekte MDC1A gestart kan worden. Want hoe oud hun kindje zal worden? Ze weten het niet.

Op zo’n moment moet ik echt wat wegslikken en realiseer ik mij dat ik heel dankbaar mag zijn. Dat we ouders hebben mogen worden. We een prachtig kindje hebben mogen krijgen. En dat we gelukkig zijn. Met zijn drietjes.

Soms beland ik ineens van het schrijven van een persoonlijk artikel in een persoonlijk verhaal van een ander. Heb jij gehoord van Stichting Sara? Misschien kan jij ook wat voor Sara betekenen…

Tot de volgende keer.

Rory Blokzijl