Wanneer je jouw kind los moet of wil laten? In beide gevallen zeg ik spontaan: “Nooit!“. Getriggerd door een artikel van Lisette dacht ik erover na. Hoe voelt het nu voor mij? Hoe was het destijds in mijn jeugd? En wat zijn de voor- en nadelen vanย beschermd opvoeden?
Beschermd opgevoed
Beschermd? Ja, ik ben – denk ik – behoorlijk beschermd opgevoed. Als dreumes (of was ik nu een peuter?) liep ik aan een tuigje. Veel was spannend – volgens mijn moeder. Naar school lopen en terug naar huis? Prima de luxe, maar dan wel mรจt mijn moeder. Kleuterschool, basisschool รจn een deel van de middelbare school. In eerste instantie mocht ik op de middelbare school trouwens ook niet naar school fietsen, maar ging ik met de sneltram.
Iets met brengen en halen
En het eerste jaar? In de brugklas? Bracht (en haalde) mijn moeder mij naar en van school. Ja, men vond er zeker wat van, maar let wel. Ik was pas 12 jaar. Of ik vroeger dan ook niet buiten mocht spelen? Zonder toezicht? Gek genoeg mocht dat juist weer wel. Het lijkt wel een contradictie, maar blijkbaar voelde de bekende omgeving waar we woonden vertrouwd.
Alles wat niet mag = spannend
Of het mij heeft geholpen of tegengewerkt? Beschermd opvoeden? Tja, alles wat niet mag is spannend. Toen ik uiteindelijk wel met de fiets naar school mocht vond ik er dan ook al snel niets meer aan. Waarom wilde ik dat ook alweer? De sneltram was zรณveel fijner en sneller. Zeker in de winter of met guur herfstweer.
Lopend over de autoweg
Ik ging overigens wel – stiekem – dingen uitproberen. Uitgaan met een vriendin. Naar de ‘grote’ stad. Geen geld hebben voor de taxi en dus gewoon lopend teruggaan (van Utrecht naar het dorp) over de autoweg. Ik leek wel niet goed wijs. En die automobilisten maar toeteren. Ja, die schrokken zich waarschijnlijk ook wezenloos.
Met zijn zessen in de auto enne … blijf je slapen?
Na het stappen volledig onbevangen en naรฏef bij iemand in de auto stappen. Met zijn zessen (!) en er serieus totaal niet over nadenken of die jongen (diegene die reed) misschien wel teveel gedronken had. Bij iemand blijven slapen zonder het te vragen aan mijn ouders? Check. Ja, bij een jongen. Wel een jongen die ik (goed) kende. Dat dan weer wel. Maar die niet mijn vriendje was. In het volste vertrouwen in samen in een bed slapen. Wat overigens ook gewoon goed bleek te gaan.
Moet je jouw kind wel loslaten?
Terugkomend op het artikel van Lisette, waar ik uithaal dat je niet alles voor kunt zijn. Dat het onmogelijk is om je kind voor alles te behoeden. Dat je jouw kind wel mรณet loslaten. Want dat je niet in angst kunt leven.ย Ik begrijp het. Echt waar. Maar toch. Ik heb er gemengde gevoelens over.
Ik stop je in een gouden kooitje
Natuurlijk begrijp ik dat je jouw kind niet in een gouden kooitje kunt stoppen. Maar die angst. Die steektย bij bepaalde momenten – wanneer je hoort over aanslagen. Zoekgeraakte kinderen. Vermoorde kinderen – toch mooi de kop op. Het is best ingewikkeld om dan het vertrouwen te blijven houden. Maar je kind weghouden van schoolreisjes, wereldsteden, stille fietspaden, foute vriendjes, narcistische vriendinnetjes? Dat kan niet (altijd).
Beschermd opvoeden en toch loslaten
Toch wil ik mijn best doen om een middenweg te vinden. Tussen (over)bescherming en loslaten in. Want een kind is nog maar een kind. Jouw kind. En die bescherm je. Tegen het kwaad. Zoveel je kunt. Niet vanuit angst, maar juist vanuit vertrouwen. Vertrouwen in je kind. In haar beoordelingsvermogen. In haar logisch denken.
Het brengt je altijd iets…
Want ik merk dat zowel het (over)beschermd opvoeden als het tegenstrijdige ‘ineens’ vrijlaten door mijn ouders mij heeft gemaakt tot de voorzichtige, maar toch ook onderzoekende persoon die ik nu ben. Best of both worlds. Want ik zal niet snel hele grote risico’s nemen, maar aan de andere kant sluit ik ze ook weer niet uit.
Het blijft mij verbazen
Ik blijf mij overigens verbazen over de zich veranderende wereld, de hardheid die steeds meer en vaker zijn intrede doet. De dingen die vanzelfsprekend zouden moeten zijn (van kinderen blijf je af. Die hoor je juist te beschermen) zijn dat niet meer. Het zorgt ervoor dat ook wij veranderen, verharden, het vertrouwen verliezen. En dat mag niet. Dat kan niet. Want dit is de wereld waarin onze kinderen moeten opgroeien.
Of je nu loslaat of je kind beschermd opvoedt. Niets rechtvaardigt het misbruik van of de moord op kinderen. Hoe ben jij met de opvoeding van je kind(eren) Laat jij los of voed je jouw kind beschermd op?
Tot de volgende keer.
Rory Blokzijl
