Reünie. Veertigplus en ‘back to school’

In Persoonlijk by Roryblokzijl12 Comments

Back to school? Ja! Want er was een reünie. Helaas is de school zelf – het gebouw – er niet meer. Niet gewoon dichtgegaan. Maar gesloopt. Weg. Foetsie. Hoe je elkaar – class of ’88 – dan weer kunt zien? Dankzij de inspanningen van een drietal klasgenoten. Dankjulliewel ladies!

Klasgenoten traceren

Natuurlijk heb ik zelf ook mijn best gedaan om zoveel mogelijk ex-klasgenoten te traceren voor de reünie. Zo makkelijk nog niet trouwens. Emigraties, overleden klasgenoten, maar ook ‘gewoon’ drukke levens. En last but not least. Niet iedereen heeft een social media-profiel. Dus niet iedereen is makkelijk te vinden.

17 going 45

Destijds was ik 17, nu 45. Hoe dat voelt? Bij een reünie weer de mensen van vroeger zien? Het doet mij natuurlijk terugdenken. Aan de klas van vroeger. Aan met wie ik contact had en waarom. Of waarom niet. Maar het doet mij ook denken aan hoe anders ik in het leven stond.

Onzeker anyone?

Natuurlijk. Ik was jonger, zowel lichamelijk als geestelijk. Maar man! Wat zat er destijds een hoop meer onzekerheid. Over hoe ik eruit zag. Hoe het leven in elkaar zat. Hoe het leven zou lopen. De toekomst lag open. Maar alle mogelijkheden? Ik zag en voelde ze niet.

Reünie

Hoe anders is het nu. Bij deze reünie. Op je 45ste. Redelijk ‘gepokt en gemazeld’ door alles wat je in jouw leven hebt meegemaakt. De mooie, maar ook de minder mooie momenten. Het vormt je. Het vormt je tot de persoon die je nu bent.  Die je bent geworden.

Doe eens gek, wees jezelf

Hoe mooi is het dan ook dat je op zo’n moment. Tijdens zo’n reünie. Gewoon jezelf durft te zijn. Bij jezelf durft te blijven. Voor jouzelf durft te kiezen. En dus niet iedereen afloopt ‘omdat dat eenmaal zo hoort’. Maar kiest voor het contact wat op dat moment goed voelt.

Doen wat ‘hoort’

Heeft het te maken met veertigplus zijn? De levenservaring die ik heb opgedaan? Als persoon en als moeder. Dat ik  mij niets (of in ieder geval minder) aantrek van wat ‘hoort’? En dat ik evengoed een superleuke reünie heb gehad?

Free yourself

Natuurlijk is het jammer dat je niet iedereen spreekt. Maar dat komt dan een andere keer wel weer… of niet. Hoe het ook zij. Ik kies voor kwaliteit, niet voor kwantiteit. Bevrijdend! Om dit zo te durven voelen. Het er te laten zijn. In meerdere opzichten een geslaagde reünie dus.

Ben jij weleens naar een reünie van je (basis of middelbare) school geweest? En wat was jouw verwachtingspatroon daarbij?

Tot de volgende keer.

Rory Blokzijl

Meer tips, adviezen en persoonlijke verhalen in je inbox? Schrijf je in!

[ Vul je mailadres in en klik op ok! ]