Er is maar een ding ècht belangrijk, fuck de rest

Fuck de rest?!? Uh. Even slikken? Niet van mij gewend denk ik? Een scheldwoord, een lelijk woord, een onaangenaam woord misschien? Maar het is de waarheid. Voor mij. Nu. Zoals ik hier ben, sta, zit en leef. De laatste weken beleefde ik min of meer in een roes. Er was en is maar één ding ècht belangrijk. En dat is mijn kind. Aldus. Fuck de rest. 

De rest?!?

Mijn to-do lijst was al heel lang. Eigenlijk moet ik die zelfs nog aanvullen. Of misschien kan ik beter stoppen met een lijst maken. Want ieder moment komt er namelijk meer bij. Een nieuw geschreven blogpost wacht op mijn finishing touch. Een artikel wat ik komende dinsdag wil plaatsen is nog lang niet klaar. Interessante persberichten in mijn inbox. Aanbiedingen voor samenwerkingen. En dan heb ik het nog niet eens over de ‘normale’ reguliere mailstroom.

Wat of – beter gezegd – wie is er nu ècht belangrijk?

De rest dus. Maar het moet maar even wachten. Want het is werk. En werk is belangrijk. Héél belangrijk. Maar niet zo belangrijk als mijn kind. Zij is en blijft mijn nummer 1. Waar ik dat soms nog lastig vond om uit te spreken. Om dan maar te blijven denken: “het een sluit het ander niet uit“. Zeg ik nu vanuit het diepste van mijn hart:”Er is maar één ding echt belangrijk. En dat is mijn kind“.

Mama, ik troost je wel…

En dus heb ik alles aan de kant gegooid. De rest uit mijn handen laten vallen. Afspraken afgezegd. Was (en ben ik) meer offline dan online. En had ik op een van die dagen zomaar een scheut cognac in mijn mok koffie gegooid. Vanwege de zenuwen. Omdat het zo voelde. Omdat het mij hielp om zo een iets minder bezorgde moederblik te krijgen. Zodat mijn kleine driejarige niet weer hoefde te zeggen: “Mama, ik troost je wel“, als ik een traan moest laten in aanwezigheid van de kinderarts…

Burgertrut met een tunnelvisie

Wat er nu precies aan de hand was doet eigenlijk niet terzake. Waar het – voor mij – wel om gaat. Is dat nu voor eens en voor altijd duidelijk is wat – bij mij – de allerhoogste prioriteit heeft in het leven. Dat wist ik natuurlijk al, maar soms moet je er nog eens op gewezen worden. Maar Rory, betekent dat dan dat je werk niet belangrijk meer is? Dat je behalve moeder niet meer jezelf wilt zijn? Dat je een kneuterige burgertrut bent geworden met een tunnelvisie?

Nee, ik bedoel simpelweg dat je mee kan gaan in alles wat er om je heen gebeurt. Alle ballen tegelijkertijd hoog kan willen houden. Maar als het er echt op aankomt. Dat ik altijd en alleen voor mijn kind zal kiezen. Punt.

Waar ligt jouw focus?

Tot de volgende keer.

Rory Blokzijl