Bestaat de kleuterpuberteit?

Kleuterpuberteit? Dat bestaat toch niet? Dat dacht ik ook. Maar zoals ik eerder vertelde in mijn blogpost ‘Ga weg gefrustreerde trut, kom terug lieve moeder’ bemerkte ik toch wat veranderingen in het gedrag van kleuter de laatste tijd. Denk aan: overstrekken, om zich heen trappelen, schoppen, volledig overstuur worden, huilend op de grond liggen om ogenschijnlijk niets. Het denkhoofd begon met analyseren. Ligt het aan de eerste fase van naar de basisschool gaan? Nee, dat is inmiddels alweer vier maanden geleden. Ligt het aan mijn gedrag? De frustratie die ik overduidelijk heb laten merken tijdens de kindervakantie? Zou kunnen, maar toch niet waarschijnlijk. Ze kent mij al langer dan vandaag. Maar wacht eens. Ze eet inmiddels wel weer ‘als een bootwerker’. Zou dat er iets mee te maken kunnen hebben?

Kleuterpuberteit? Het is een fase

Na een kort rondje Google en kletsen met schoonmoeder blijkt dat dit wel degelijk verband zou kunnen houden met haar gedrag. De cliché-opmerking: “Het is een fase” ligt op de loer. Maar het is wel een uiterst realistische opmerking. Want werkelijk waar. Ik ken mijn kleine meisje soms niet meer terug. Van gekkigheid weet ik niet meer wat ik kan doen. Negeren? Niet vol te houden (zeker niet als je de deur uit moet). Empatisch gedrag? Ze worstelt zich woedend uit mijn armen. Op de gang zetten? Daar doe ik niet aan. Straffen? Waarom? Ik heb het gevoel dat het kind zelf niet eens weet wat haar op dat moment overkomt. Manlief gaat er soepel mee om. Gaat gezellig meegillen, maakt er een spelletje van en krijgt het zowaar bijna voor elkaar dat dochterlief weer ‘afkoelt’. Ikzelf? Eerlijk gezegd? Ik kan er niet goed mee omgaan.

Daar moet je mee om leren gaan

Waar schoonmoeder dan terecht zegt: “Daar moet je mee om léren gaan“. Vind ik dat toch nog best wel een ingewikkelde. Ik ben zelf namelijk behoorlijk temperamentvol. En ik merk dat mijn boosheid zich opbouwt. En na de welbekende druppel zie ik mijzelf vanaf een afstandje razen tegen een klein meisje van vier jaar. Een meisje wat zelf volgens mij niet weet wat er nu precies gebeurt (kleuterpuberteit?). Vervelend. Naar. En hoppa… daar gaan we weer. Ik baal van mijzelf. Want ik zou beter moeten weten. Als volwassene. Als moeder. Als empathisch persoon.

Die andere moeders doen ook maar wat

Wat ik via Google op een forum vond met als onderwerp. Je raadt het al. Kleuterpuberteit? Een relativerende opmerking van een mede-moeder die mij ontzettend aansprak. Zij heeft twee ‘kreten’ op de koelkast hangen. Een: “Het is maar een fase. Het is maar een fase. Het is maar een fase“. En twee: “Die andere moeders doen ook maar wat“. Heerlijk! De moraal van mijn verhaal? Jezelf straffen. Jezelf de schuld geven. De oorzaak bij jezelf of je kind zoeken. Is vaak zó niet nodig. Erkennen dat je het zelf best beter zou kunnen aanpakken maar dat dat niet altijd even makkelijk is, is voor mij stap 1. Herkennen dat tussen je gewenste gedrag (zoals je denkt dat 100% perfecte andere moeders het doen) en je eigen gedrag (zoals je dat nu als ongewenst en ‘slecht’ ervaart) heel wat mogelijk is stap 2.

“How to talk so kids will listen & listen so kids will talk”

Los daarvan ben ik al een flinke tijd – tussen de bedrijven door. Want eigenlijk heb ik geen tijd om te lezen (herkenbaar?) – aan het lezen in een geweldig boek, een ‘national bestseller’, genaamd “How to talk so kids will listen & listen so kids will talk“. De titel alleen al intrigeerde mij enorm. Een van de beste verjaardagscadeaus van een paar jaar geleden. En wat mij echt is bijgebleven zijn de vier adviezen uit hoofdstuk 1 (Hoe je kinderen kunt helpen omgaan met hun gevoelens). De vier adviezen – eveneens in een vrije Nederlandse vertaling:

Luister met je volledige aandacht naar je kind, in plaats van half te luisteren
Erken de gevoelens van je kind door gewoon alleen maar “Oh“of “hmhm” of “ik begrijp het” te zeggen, in plaats van vragen te stellen of advies te geven
Laat de gevoelens van je kind er helemaal zijn, in plaats van de gevoelens te ontkennen (deze kwam enorm bij mij binnen. Het is zó waar),
Geef je kind wat hij wilt in een fantasie, in plaats van alleen maar iets uit te leggen met logica

Kinderen helpen omgaan met hun gevoelens

Of het nu gaat om de fase van kleuterpuberteit of ander gedrag. Ik ga binnenkort een artikel wijden aan deze vier adviezen. Want alleen met de zinnen zelf kom je er niet. In het boek wat ik lees worden de voorbeelden uitgewerkt met tekeningen die zó tot de verbeelding spreken. Advies nummer drie kan ik niet zien / lezen zonder tranen in mijn ogen te krijgen. Zo mooi.

Kleuterpuberteit, herkenbaar?

Tot de volgende keer.

Rory Blokzijl